علی بن حسن خلعی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
علی بن حسن خَلْعی (۴۰۵ ـ ۴۹۲ه) (متولد
۴۰۵ هـ.ق، درگذشته
۴۹۲ هـ.ق)، فقیه و محدث
شافعی مصری بود که به دلیل فروش خلعت به درباریان، به خلعی معروف شد.
او از شاگردان
ابوسعد احمد بن مالینی و
ابوعبد بن نظیف بود و مدتی قضاوت شهر
فامیه را بر عهده داشت.
از آثار برجسته وی می‌توان به
المغنی در
فقه و
الخلعیات در
حدیث اشاره کرد.
ابوالحسن علی بن حسن بن حسین خلعی موصلی مصری اصل و تبار او از
موصل بوده و در سال ۴۰۵ه
در مصر دیده به جهان گشود.
و در همانجا سکونت داشت.
چون ملوک مصر و درباریان از او خلعت می‌خریدند،
از این رو به
خلعی معروف شد.
او از محدثان و فقهای شافعی مصر بود.
ابوالحسن از محضر علمی استادانی چون
ابوسعد احمد بن مالینی و
ابوعبد بن نظیف و دیگران استفاده برد.
سپس برای کسب علوم بیشتر به شهرهای شرقی سفر نمود.
افرادی مثل
ابوعلی صدفی و
محمد بن طاهر و دیگران از جمله شاگردان او بودند.
موصلی قضاوت شهر فامیه (منطقه ای در شام) را برای مدتی پذیرفت و پس از اینکه یک روز در مسند قضا حکم نمود، از این سمت کناره گیری کرد و در شهر
قرافه مصر عزلت گزید.
علی بن حسن آثاری داشت:
المغنی در چهار مجلد در باب فقه و
الفوائد العشرین در باب حدیث در بیست جزء که
ابونصر احمد بن حسن شیرازی آن را جمع آوری نمود و
الخلعیات نام نهاد.
خلعی در سال ۴۹۲ه در قرافه مصر درگذشت
و در همانجا به خاک سپرده شد.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلام، برگرفته از مقاله «علی بن حسن خَلْعی»، ج۳، ص۲۴۴.
