علی بن محمد بزدوی (مقاله‌دوم)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
علی بن محمد بزدوی (حدود
۴۰۰ ـ
۴۸۲ هـ.ق) فقیه به نام حنفی، از اساتید بزرگ فقه و حدیث بود.
او در سمرقند تدریس می‌کرد.
وی آثار مهمی چون «المبسوط»، «شرح الجامع الکبیر» و دو کتاب در تفسیر قرآن تألیف کرده است.
بزدوی در سال ۴۸۲ (هجری قمری) در شهر کش درگذشت و در مقبره باب‌المسجد به خاک سپرده شد.
ابوالحسن علی بن محمد بن حسین نسفی بَزْدَوی منسوب به بَزْده یا بَزْدَوه مکان یا قلعه‌ای
واقع بر سر راه بخاراست
و در حدود سال ۴۰۰ (هجری قمری) متولد شد.
نسفی از فقیهان بزرگ مذهب حنفی
در ماوراءالنهر
و از پیشوایان حنفی‌ها در فروع و اصول به شمار می‌رفت.
علی بن محمد فقه را از استادانی چون عبدالعزیز بن احمد حلوایی فرا گرفت و از کسانی چون عمر بن منصور بن خَنْب و ابوولید حسن بن محمد دربندی حدیث شنیده و روایت نقل کرده است.
بزدوی در سمرقند
تدریس می‌کرد
و شاگردانی چون ابوالمعالی محمد بن نصر مدینی که از خطیبان معروف سمرقند بود، از وی بهره‌مند شده و روایاتی را نقل کرده است.
ابوالحسن دارای آثاری در فقه و اصول بوده که عبارت‌اند از:
• المبسوط؛
• شرح الجامع الکبیر؛
• شرح الجامع الصغیر؛
• الوصول الی معرفة الاصول؛
• شرح تقویم الادله فی الاصول؛
• شرح صحیح بخاری؛
• شرح زیادات شیبانی؛
• غناء الفقهاء؛
• سیرة المذهب فی صفة الادب؛
• الامالی؛
• دو کتاب در تفسیر قرآن.
علی سرانجام در سال ۴۸۲ (هجری قمری)
در شهر کش، یکی از شهرهای سمرقند درگذشت
و در مقبره باب‌المسجد به خاک سپرده شد.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلام، برگرفته از مقاله «علی بن محمد بزدوی»، ج۳، ص۲۳۷.
