علی زهری
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
علی ابن احمد زهری (
۴۹۰ ـ
۵۶۷ هـ.ق) فقیه، محدث و ادیب
اندلسی بود.
حدیث را از مشایخ نامداری چون ابن عربی فرا گرفت و قاضی اشبیلیه شد.
وی تألیفات مهمی چون
برنامج و
مختصر فی مناسک الحج دارد.
ایشان در سال ۵۶۷ (هجری قمری) درگذشت.
ابوالحسن علی بن احمد بن عبدالرحمان بن احمد زهری باجی قرشی در اصل اهل باجه، شهری در غرب اندلس بود؛ اما در
اشبیلیّه و
بطلیوس نیز سکونت داشت.
ولادت او را در ۴۹۰ (هجری قمری) نوشته‌اند.
ابن ابّار در احوال ایشان می‌نویسد: وی چندی از علوم رایج آن روزگار از جمله حدیث،
فقه و
ادبیات را فرا گرفت و در آنها مهارت یافت.
همو می‌افزاید: وی مشاوری فهیم، محدثی عادل و فقیهی پیشگام به شمار می‌رفت.
زرکلی، ایشان را دارای روشی نیکو در زندگی و کار دانسته است.
ابوالحسن به گفته ابن ابّار حدیث را در شابیلیّه
و قرطبه از محدثانی چون ابوالقاسم هوزنی، ابوبکر بن عربی و ابوالحسن بن بقی استماع کرد و اجازه روایت را از خلیص بن عبداللّه و دیگران دریافت کرد.
او مدتی نیز در مجلس درس ابوالاخضر ـ از ادیبان معروف ـ حاضر شده و ادبیات را فرا گرفت.
باجی با تأیید ابن ابّار، افزون بر مسند علمی و کرسی تدریس بر منصب قضاوت نیز گمارده شد و مدت زمانی قضاوت اشبیلیّه را عهده دار بود.
قرشی دو اثر و تألیف داشته که زرکلی از او یاد کرده است:
• برنامج؛ که وی در آن از مشایخ خود نام برده است.
• مختصر فی مناسک الحج.
زهری در سال ۵۶۷ (هجری قمری) از دنیا رفت.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلام، برگرفته از مقاله «علی ابن احمد زهری»، ج۴، ص ۲۲۸.
