علی صیقلی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
علی بن حسن صیقلی (
۳۰۵ ـ
۴۰۳ هـ.ق) از محدثان و وعاظ برجسته قزوین بود.
او در شهرهایی مانند
دمشق،
بغداد،
کوفه و
واسط از اساتیدی چون ابوعتاب یاسین بن عبدالله لصمد و ابوجعفر محمد اصم حدیث آموخت و از برخی اجازه روایت دریافت کرد.
قاضی ابوالحسن و عبدالله عزیز قزوینی از جمله راویان او بودند.
وی بیشتر عمر خود را به ثبت و گردآوری کلمات، حکایات و اشعار بزرگان اختصاص داد و تألیفاتی مانند
سرور الأسرار من کلام شیوخ الأخیار،
الأمالي،
شفاء الصدور،
فضائل معاویه،
أنس المریدین و
الأربعین را از خود به‌جای گذاشت.
او در سال ۴۰۳ (هجری قمری) در
قزوین درگذشت.
ابوالحسن علی بن حسن بن محمد صیقلی قزوینی از محدثان
و وعاظ بزرگ قزوین بود.
او در وطن خویش و هم‌چنین در سفرهایش بسیار حدیث آموخت
و بیشتر اوقات خویش را به ثبت و جمع آوری کلمات، حکایات و اشعار بزرگانی می‌گذراند.
ابوالحسن در دمشق
از
ابوعتاب یاسین بن عبداللّه لصمد، در بغداد از
ابوجعفر محمد اصّم، در کوفه از
ابوعبداللّه محمد قرشی و در واسط از
ابوبکر بن مارستانی و دیگران حدیث شنید و از برخی از آن‌ها اجازه روایی دریافت نمود.
علی بن حسن شاگردانی داشت از جمله:
قاضی ابوالحسن و
عبداللّه لعزیز قزوینی که از او روایت کردند.
قزوینی تألیفاتی دارد که عبارتند از:
• سرورالاسرار من کلام شیوخ الاخیار؛
• الامالی؛
• شفاء الصدور؛
• فضائل معاویه؛
• انس المریدین؛ که
خطیب عبداللّه لکافی آن‌ها را روایت کرده است.
• الاربعین؛ اثر دیگر اوست.
صیقلی در سال ۴۰۳ (هجری قمری)
در قزوین درگذشت.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلام، برگرفته از مقاله «علی بن حسن صیقلی»، ج۳، ص ۲۵۰.
