علی عبدری
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
علی بن سعید عبدری (
۴۹۳ هـ.ق) فقیه و محدث برجسته شافعی بود.
برای تحصیل علوم اسلامی به شرق بلاد اسلامی سفر کرد.
پس از زیارت خانه خدا، در
بغداد اقامت گزید و در محضر اساتیدی چون قاضی ابوطیب طبری و ابواسحاق شیرازی به تحصیل
حدیث و
فقه پرداخت.
وی ابتدا پیرو مذهب ظاهری ابن حزم بود، اما در بغداد تحت تأثیر ابوبکر شاشی، به
مذهب شافعی روی آورد.
ذهبی او را محدثی متدین و فقیهی برجسته دانسته است.
آثار مهم او
فوائد فی الفروع و
کفایة فی مسائل الخلاف هستند.
او در حدود سال ۴۹۳ (هجری قمری) در بغداد درگذشت.
ابوالحسن علی بن سعید بن عبداللّه لرحمن بن محرز عبدری اهل جزیره (ناحیه‌ای در میورقه
اندلس) بود
که به شرق بلاد اسلامی مسافرت کرد.
پس از زیارت خانه
خدا راهی بغداد شد
و تا پایان عمرش در آن‌جا اقامت گزید.
ذهبی او را محدثی متدین و نیکو طریقت می‌داند.
علی بن سعید علم حدیث را نزد
قاضی ابوطیب طبری،
ماوردی و دیگران آموخت.
علم فقه را نزد شیخ
ابواسحاق شیرازی فرا گرفت و به مراتب أَعلای فقهی رسید،
به‌گونه‌ای که علمای رجال
اهل‌سنت او را از موجه‌ترین و بزرگ‌ترین فقهای مذهب شافعی
دانسته‌اند.
او در زادگاهش مذهب استادش،
ابن حزم را که
ظاهری مذهب بود، برگزیده بود اما زمانی که به بغداد مسافرت نمود، جزو شاگردان
ابوبکر شاشی شد و مذهب ابن حزم را ترک کرد و در فقه شافعی پیرو مذهب ابوبکر شاشی گردید.
عبدری شاگردانی چون
اسماعیل بن سمرقندی،
سعدالخیر،
عبداللّه لخالق بن یوسف داشت که از او روایت شنیده‌اند.
ابوالحسن آثاری داشت که عبارتند از:
• فوائد فی الفروع؛
• کفایة فی مسائل الخلاف.
ابن سعید سرانجام حدود سال ۴۹۳ (هجری قمری)
در بغداد از دنیا رفت.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلام، برگرفته از مقاله «علی بن سعید عبدری»، ج۳، ص ۲۵۱.
