علی فالی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
علی بن احمد فالی (م
۴۴۸ هـ.ق) محدث، ادیب و شاعر قرن پنجم هجری، اهل
فاله (نزدیک
ایذه) بود و در
بصره و سپس
بغداد سکونت داشت.
او حدیث را نزد علمایی چون قاضی ابوعمر هاشمی و احمد بن خربان نهاوندی آموخت و به عنوان محدثی ثقه شناخته شد.
جلال بن عبداللّه صیّری از جمله راویان اوست.
ذهبی برخی از اشعار وی را نقل کرده است.
همچنین مؤلف کتاب
الاستقامة بود.
وی در هشتم ذیقعده سال ۴۴۸ (هجری قمری) در بغداد درگذشت و در مقبره جامع منصور دفن شد.
ابوالحسن (ابوالحسین) علی بن احمد بن علی بن سلِّک (سلیمان) فالی اهل فاله، مکانی نزدیک ایذه بود و در بصره سکونت داشت.
او به بغداد رفت و به زندگی خویش ادامه داد. علمای رجال او را محدثی ثقه دانسته‌اند.
وی ادیب و شاعر بود و
ذهبی چند مصرع از اشعارش را آورده است.
ابوالحسن از محضر قاضی
ابوعمر هاشمی،
احمد بن خربان نهاوندی و دیگران
علم حدیث را فرا گرفت و سپس به بغداد رفت.
علی بن احمد شاگردانی چون
جلال بن عبداللّه لجبار صیّری داشت که از او روایت کرده‌اند.
ابن سلِّک اثری به نام کتاب
الاستقامه داشت.
فالی در هشتم ذیقعده سال ۴۴۸ (هجری قمری) در بغداد از دنیا رفت و در مقبره جامع منصور به خاک سپرده شد.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلام، برگرفته از مقاله «علی بن احمد فالی»، ج۳، ص ۲۵۶.
