• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

علی فرخی

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف




علی بن جولوغ فرخی۴۲۹ هـ.ق) شاعر و موسیقی‌دان قرن پنجم هجری بود.
وی ابتدا کشاورزی می‌کرد. پس از ازدواج و به دلیل تنگدستی، به دربار ابومظفر احمد بن محمد چغانی پیوست و سپس در دربار سلطان محمود غزنوی مقرب شد.
در مدح سلطان و بزرگان اشعار بسیاری سرود و به ثروت و شهرت دست یافت.
او را از شاعران برجسته قصیده‌سرا و از ادیبان و موسیقی‌دانان زمان خود دانسته‌اند.
برخی او را شاگرد عنصری بلخی دانسته‌اند، اما دهخدا این نظر را ضعیف می‌داند.
دیوان اشعار او نزدیک به ده هزار بیت دارد و اثر دیگرش ترجمان البلاغه در صنایع شعری است.
وی در سال ۴۲۹ (هجری قمری) درگذشت.




ابوالحسن علی بن جولوغ فرّخی سیستانی زاده شده و ساکن سیستان بود.
[۱] تفضلی، آذر و مهین فضائلی جوان، فرهنگ بزرگان، ص۳۴۷.

در ابتدا کشاورزی ساده بود و با تنگدستی می زیست، ولی بعدها پس از ازدواج و بر اثر تنگدستی به دربار ابومظفر احمد بن محمد چغانی رفت و با اشعار خود مورد لطف و محبت او واقع شد.
[۲] تفضلی، آذر و مهین فضائلی جوان، فرهنگ بزرگان، ص۳۴۷.

سپس بر اثر داشتن استعداد شعری و مهارت در موسیقی، مقرب دربار سلطان محمود غزنوی گشت، به طوری که در سفرها و جنگ‌ها همراه سلطان بود و سلطان، فرزندانش، هم‌چنین دیگر بزرگان را مدح می کرد؛ ازاین رو به ثروت زیادی رسید.
[۴] نفیسی، سعید، تاریخ نظم و نثر در ایران (و در زبان فارسی)، ج۱، ص۳۸.

او را از ادبیان، موسیقی دانان، نوازندگان و از شاعران قصیده سرای ایرانی در عصر خویش معرفی کرده‌اند.
[۶] دهخدا، علی‌اکبر، لغت نامه دهخدا، ج۱۰، ص۱۵۰۳۷.

وی اشعارش را با صدایی دلنواز می‌خواند و از نظر مهارتش در شعر هم‌پایه سعدی توصیف شده است.


ابوالحسن را شاگرد شاعر بزرگ عنصری بلخی دانسته‌اند؛ گرچه دهخدا این مسئله را ضعیف دانسته و می‌افزاید: او شاعری شراب خوار بود.
[۸] دهخدا، علی‌اکبر، لغت نامه دهخدا، ج۱۰، ص۱۵۰۳۷.



فرّخی دیوان شعری نزدیک به ده هزار بیت داشت و ترجمان البلاغه در صنایع شعر از اوست.


سیستانی در سال ۴۲۹ (هجری قمری) از دنیا رفت.
[۱۲] هدایت، رضا‌قلی خان، مجمع الفصحاء، ج۲، ص۱۰۵۵.


(دیگر منابع:
[۱۶] قزوینی، محمد، یادداشت‌های قزوینی، ج۶، ص۱۰۰.
[۱۷] خیام‌پور، عبدالرسول، فرهنگ سخنوران، ص۴۴۰.
[۲۰] حدائق السحر فی دقایق الشعر، ص۸۷.
[۲۱] حدائق السحر فی دقایق الشعر، ص۱۳۹.
[۲۲] صفا، ذبیح‌الله، تاریخ ادبیات در ایران، ج۱، ص۵۳۱.
[۲۳] عروضی، چهار مقاله، ص۵۸.
)

۱. تفضلی، آذر و مهین فضائلی جوان، فرهنگ بزرگان، ص۳۴۷.
۲. تفضلی، آذر و مهین فضائلی جوان، فرهنگ بزرگان، ص۳۴۷.
۳. آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن، الذریعه، ج۹، ص۸۱۹.    
۴. نفیسی، سعید، تاریخ نظم و نثر در ایران (و در زبان فارسی)، ج۱، ص۳۸.
۵. مدرس تبریزی، محمدعلی، ریحانة الادب، ج۴، ص۳۱۸.    
۶. دهخدا، علی‌اکبر، لغت نامه دهخدا، ج۱۰، ص۱۵۰۳۷.
۷. مدرس تبریزی، محمدعلی، ریحانة الادب، ج۴، ص۳۱۸.    
۸. دهخدا، علی‌اکبر، لغت نامه دهخدا، ج۱۰، ص۱۵۰۳۷.
۹. حاجی خلیفه، مصطفی بن عبدالله، کشف الظنون، ج۱، ص۸۰۴.    
۱۰. مدرس تبریزی، محمدعلی، ریحانة الادب، ج۴، ص۳۱۸.    
۱۱. قمی، عباس، الکنی و الالقاب، ج۳، ص۲۰.    
۱۲. هدایت، رضا‌قلی خان، مجمع الفصحاء، ج۲، ص۱۰۵۵.
۱۳. مدرس تبریزی، محمدعلی، ریحانة الادب، ج۴، ص۳۱۸.    
۱۴. آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن، الذریعه، ج۹، ص۸۱۹.    
۱۵. آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن، الذریعه، ج۹، ص۸۱۹.    
۱۶. قزوینی، محمد، یادداشت‌های قزوینی، ج۶، ص۱۰۰.
۱۷. خیام‌پور، عبدالرسول، فرهنگ سخنوران، ص۴۴۰.
۱۸. آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن، الذریعه، ج۴، ص۷۲.    
۱۹. قمی، عباس، الکنی و الالقاب، ج۳، ص۲۰.    
۲۰. حدائق السحر فی دقایق الشعر، ص۸۷.
۲۱. حدائق السحر فی دقایق الشعر، ص۱۳۹.
۲۲. صفا، ذبیح‌الله، تاریخ ادبیات در ایران، ج۱، ص۵۳۱.
۲۳. عروضی، چهار مقاله، ص۵۸.



• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلام، برگرفته از مقاله «علی بن جولوغ فرخی»، ج۳، ص۲۵۶-۲۵۷.






جعبه ابزار