علی مالطی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
علی بن عبداللّه مالطی (م
۵۳۷ هـ.ق) فقیه و محدثی اهل
قیروان بود.
وی از ابوعلی حسن بن مکی لُواتی، ابوالقاسم لبیدی، عبدالقادر بن حناط و ابوعلی صدفی روایت کرد.
ابن ابّار او را آشنا با
علم قرائت و دارای فنون گوناگون دانسته است.
شماری از دانشوران، از جمله ابوبکر بن خیر و ابوالعباس بلنسی، از شاگردان او بوده‌اند.
کتاب هایی چون
الجمع بین الاستذکار،
المنتقی و
زهر الحدائق (شرحی بر رقائق ابن مبارک) از آثار اوست.
ایشان در جمادی‌الاولی ۵۳۷ (هجری قمری) در مریه درگذشت.
ابوالحسن علی بن عبداللّه بن داود بن حسن مالطی لمائی قیروانی در اصل اهل قیروان، ولی ساکن مریه بود.
ابن ابار او را فقیه، آشنای با علم قرائت و صاحب فنون گوناگون دانسته است.
ابوالحسن از
ابوعلی حسن بن مکی لُواتی،
ابوالقاسم عبدالرحمان بن محمد لبیدی، ابومحمد عبدالقادر بن حناط و ابوعلی صدفی روایت نمود.
علی بن عبداللّه شاگردان بسیاری از وی بهره بردند که از آن جمله می‌توان به ابوعبداللّه نمیری، ابومحمد بن عائش، ابومحمد بن عبیداللّه حجری،
ابوبکر بن رزق، ابوالعباس اندرشی بلنسی و ابوبکر بن خیر اشاره نمود.
قیروانی تالیفاتی داشت که عبارتند از:
• الجمع بین الاستذکار؛
• المنتقی؛
• زهر الحدائق (شرحی بر کتاب رقائق ابن مبارک.
)
مالطی در ماه جمادی الاولی سال ۵۳۷ (هجری قمری) در مریه درگذشت و قاضی ابومحمد بن عطیه بر او نماز گزارد.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلام، برگرفته از مقاله «علی بن عبداللّه مالطی»، ج۴، ص ۲۳۶.
