عماره حسنی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عماره بن یحیی حسنی (وفات
۵۵۸ هـ.ق) شاعر، ادیب و قاضی بود.
وی در ادب و شعر سرآمد روزگار خویش شمرده می‌شد.
اشعارش به‌سبب فصاحت و بلاغت، به
ضرب‌المثل شهرت یافته بود.
محیط نظامی و سیاسی شهر بجایه تأثیر آشکاری در مضامین اشعار او داشت.
در زمان علی بن اسحاق بن غانیه به قضاوت اشتغال داشت.
دخترش عایشه بانویی ادیب و خوش‌خط بود و نسخه‌ای از کتاب
ثعالبی را در هجده مجلد به خط خود نگاشت.
از آثار او
علم الفرائض و دیوان شعر اوست.
وی در سال ۵۸۵ (هجری قمری) درگذشت.
ابوطاهر عمارة بن یحیی بن عمارة حسنی اطلاعات به جامانده از زندگی او اندک است.
گفته‌اند در
ادبیات و شعر سرآمد روزگار خود بود.
اشعار و سروده‌های وی درنهایت زیبایی و بلاغت بود؛ ازاین رو به عنوان ضرب المثل از آن بهره برده می‌شد.
او شعرهایش را در شهر بجایة (شهری ساحلی در شمال
آفریقا) که از نظر نظامی شهری استراتژیک به شمار می‌آمد می‌سرود.
به طبع این اوضاع در اشعار وی بروز می‌یافت.
نظامیان برای رفتن به جزیره‌های رومانی و مکان‌های دیگر از این شهر عبور می‌کردند.
نیز محل فروش زنان اسیر و محل حل و فصل جنگ‌ها و نزاع‌ها بود.
عماره دختری به نام عایشه داشت که بانوی ادیب و فصیحی بود و از خط زیبایی نیز برخوردار بود.
کتاب ثعالبی که در هیجده مجلد تدوین شده بود، به خط این بانو نوشته شد.
او در پایان هر مجلد، قطعه‌ای از اشعار پدرش را آورده است.
نسخه‌ای از این کتاب در خزانه سلطانیه در بجایه و نسخه‌ای دیگر در
قسطنطنیه موجود است.
عمارة بن یحیی در زمان علی بن اسحاق بن غانیه (م
۵۸۵ هـ.ق) در
جزایر البار یا در شرق
اندلس، در شهر بجایه به قضاوت اشتغال داشت.
ابوطاهر دو اثر به نام
علم الفرائض و دیوان شعر برجای گذاشت.
حسنی در سال ۵۸۵ (هجری قمری) درگذشت.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلام، برگرفته از مقاله «ابراهیم»، ج۴، ص۲۴۲-۲۴۳.
