عمر بن عطار
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عمر بن ابی‌طیّب عطار (م حدود
۴۳۰ هـ.ق) دارای قدرت استنباط و فهمی نیکو بود و توانست از فقیهان و مجتهدان برجسته و نامور عصر خود گردد
او فقه و حدیث را نزد بزرگانی چون ابوبکر بن عبداللّه لرحمن و ابوالحسن قابسی آموخت.
از شاگردان وی می‌توان به عبداللّه لحمید مهدی صائغ و ابن سعدون اشاره کرد.
او ریاست مذهب مالکی در قیروان را برعهده داشت.
او در حدود سال ۴۳۰ (هجری قمری) در قیروان درگذشت و در آن‌جا به خاک سپرده شد.
ابوحفص عمر بن ابی‌طیّب بن محمّد عطار تمیمی قیروانی از مردم قیروان (شهری در
آفریقا) بود.
ترجمه‌نویسان او را مردی فاضل، فقیه، حافظ و راوی حدیث توصیف کرده‌اند. مهارت وی در آموزش دانش فقه ضرب‌المثل شده بود. او برای تدریس فقه و پاسخ به پرسش‌های فقهی مردم غالباً از کتاب مدّونة الکبری تألیف ابن سحنون استفاده می نمود و مطالب آن کتاب را در سال
۴۲۷ه.ق برای شاگردان خود املا کرده بود.
او ریاست مذهب مالکی در قیروان را برعهده داشت.
ابوحفص عطار فقه و حدیث را نزد بزرگان همچون ابوبکر بن عبداللّه لرحمن و
ابوالحسن قابسی آموخت.
ابوحفص تمیمی از شاگردان او می‌توان به عبداللّه لحمید مهدی صائغ،
ابن سعدون و بسیاری از دانش پژوهان قیروان از شاگردان وی به شمار می‌آمدند.
ابوحفص قیروانی حاشیه بر کتاب المدّونة الکبری اثر وی می‌باشد.
عمر بن ابی‌طیّب در حدود سال ۴۳۰ (هجری قمری ) در قیروان درگذشت.
او در همان‌جا به خاک سپرده شد.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلام، برگرفته از مقاله «عمر بن ابی‌طیّب عطار»، ج۳، ص۲۷۰.
