محمد بن احمد بردانی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
محمد بن احمد بَرْدانی (
۳۸۸ ـ
۴۶۹ هـ.ق) از محدثان، فقها و قراء برجسته
اهل سنت و
حنبلی مذهب بود.
برای کسب دانش به
بغداد رفت. در آن‌جا نزد ابوالحسن بن رزقویه، ابوالحسین بن بشران و دیگران
علم حدیث آموخت.
او به فقه، قرائت قرآن، دانش تقسیم میراث و شعر مسلط بود.
از شاگردانش ابوعلی، ابویاسر و قاضی ابوبکربن عبداللّه لباقی بودند.
از آثار او کتاب
فضیلة الذکر و الدعاء است.
وی در سال ۴۶۹ (هجری قمری) درگذشت و در نزدیکی مقبره
احمد بن حنبل به خاک سپرده شد.
ابوالحسن محمد بن احمد بن محمّد فرضی بردانی بغدادی اهل بَرْدان (از روستاهای بغداد) بود.
در سال
۳۷۸ یا
۳۸۰ یا ۳۸۸ (هجری قمری) در آن‌جا به دنیا آمد.
در سنین کودکی برای کسب دانش به بغداد رفت
و همان‌جا را وطن خود قرار داد.
ترجمه‌نویسان اهل سنت وی را فاضل، مورد اعتماد،
آگاه به فنون علم حدیث، حافظ قرآن، آشنا به
علم قرائت، متخصص در دانش تقسیم میراث و شاعر توصیف کرده‌اند.
وی حنبلی مذهب بود.
ابوالحسن در بغداد از بزرگانی چون ابوالحسن بن رزقویه، ابوالحسین بن بشران و دیگران احادیث فراوانی شنید.
او در مجلس درس فقه و حدیث پدر خود نیز شرکت کرد و احادیث بسیاری را به خط خود نوشت.
محمد بن احمد شاگردانی داشته که از جمله؛ دو فرزند وی
ابوعلی،
ابویاسر و
قاضی ابوبکر بن عبداللّه لباقی و عده‌ای دیگر از شاگردان او به شمار می‌آمدند.
بردانی کتاب
فضیلة الذکر و الدعاء را تالیف کرده است.
فرضی در سال ۴۶۹ (هجری قمری) در بغداد از دنیا رفت.
در نزدیکی مقبره احمد بن حنبل به خاک سپرده شد.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، برگرفته از مقاله «محمد بن احمد بردانی»، ج۳، ص۲۹۲.
