محمد بن سلطان عنوی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
محمد بن سلطان عنوی (
۳۹۴ ـ
۴۷۳ هـ.ق) از شاعران برجسته
شام در قرن پنجم (هجری هجری) بود.
وی در حدیث از دایی خود بهره برد و شاگردانی چون ابن خیاط داشت.
شعرهایش، بهویژه در مدح امرای شام مانند
بنیمرداس و
حمدانیان، در دیوانی گرد آمدهاند.
مشهورترین اثر او «قصیده لامیه» در مدح سابق بن محمود است.
ایشان در سال ۴۷۳ (هجری قمری) در حلب وفات نمود.
ابوالفتیان محمد بن سلطان بن محمد بن حیوس عنوی دمشقی، ملقب به
ابن حیوس در سال ۳۹۴ (هجری قمری)
در
دمشق متولد شد.
ابوالفتیان از دایی خود
ابونصر بن جندی حدیث شنید.
از
محمد بن سلطان راویانی چون
خطیب،
قاضی یحیی بن علی قرشی و
ابومحمد بن سمرقندی از او بهره بردند.
از شاگردان مشهور او میتوان به
ابوعبداللّه احمد بن محمد معروف به ابن خیاط شاعر اشاره کرد.
ابوالفتیان از بزرگان شعرای شام بود.
در سال ۴۶۷ (هجری قمری) در
حلب به قبیله بنیمرداس پیوست و قصایدی را در آنجا سرود.
او با امیرجلال الدّوله و ابومظفر نصربن محمد بن شبیل الدّوله نصر بن صالح بن مرداس کلابی مصاحبت داشت.
وی با اشعار خویش
صاحب بن عباد و دیگران را میستود.
ابن حیوس شعرهایی سروده که شامل:
• شعر
قصیده لامیه را سرود. از محاسن او شعر
قصیده لامیه است. در مدح ابوالفضائل سابق بن محمود برادر نصر بن محمود بود.
•
دیوان شعر که شامل مدایح رؤسا، امرای سوریه و به ویژه حمدانیین و بنیمرداس است.
• قصیدهای مشهور هم در مرگ امیرمحمود بن شبلالدوله دارد.
ابن حیوس در سال ۴۷۳ (هجری قمری) و در حلب وفات نمود.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، برگرفته از مقاله «محمد بن سلطان عنوی»، ج۳، ص۳۵۱.