محمد بن عبدالله ارغیانی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
محمد بن عبدالله ارغیانی (
۴۵۴ ـ
۵۲۸ هـ.ق) فقیه، مفسر و شاعر
شافعی مذهب سده
پنجم و
ششم (هجری قمری) بود.
نزد علمایی چون امام الحرمین جوینی، ابوالحسن واحدی و دیگران دانش آموخت.
وی مفتی
نیشابور، امام مسجد عقیل و شخصیتی پارسا و باتقوا بود.
اثر فقهی مهم او
الفتاوی المستخرجه من نهایة المطلب در دو مجلد است که به
فتاوی الارغیانی یا
فتاوی امام الحرمین نیز شهرت دارد.
اشعاری نیز از او بر جای مانده که برخی را اسنوی نقل کرده است.
ایشان در
ذیالقعده ۵۲۸ (هجری قمری) یا اوایل
۵۲۹ (هجری قمری) درگذشت و در حیره، از محلات نیشابور، به خاک سپرده شد.
ابونصر محمد بن عبداللّه بن احمد ارغیانی راونیری فقیه،
مفسر و شاعر شافعی مذهب بود.
در سال ۴۵۴ (هجری قمری)
در راونیر، از روستاهای أزغیان نیشابور متولد شد.
او پس از گذراندن دوران کودکی عازم نیشابور گردید.
وی فردی عابد، بسیار باورع و تقوا بود.
ابونصر از مشایخ بزرگ زمانش چون
امام الحرمین ابوالمعالی جوینی،
ابوسهم محمد بن احمد بن عبیداللّه حفصی،
ابوالحسن علی بن احمد واحدی،
ابوبکر احمد بن علی بن خلف شیرازی،
ابوعلی بن نهبان و برخی دیگر بهره گرفت.
محمد بن عبداللّه مفتی نیشابور در عصر خود بود.
او امام مسجد عقیل این شهر بود.
ابن عبداللّه آثاری از او برجای مانده که عبارتند از:
•
الفتاوی المستخرجه من نهایة المطلب امام الحرمین جوینی؛
این کتاب در دو مجلد بزرگ است.
که گاهی از آن به
فتاوی الارغیانی یا
فتاوی امام الحرمین تعبیر میشود.
•
اشعاری نیز از او وجود داشته است.
أسنوی بعضی از اشعار او را نقل کرده است.
ارغیانی سرانجام در ذی القعده
سال ۵۲۸ (هجری قمری)
یا اوایل ۵۲۹ (هجری قمری)
در نیشابور درگذشت.
او در حیره، حومه این شهر یا یکی از محلات آن دفن شد.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، برگرفته از مقاله «محمد بن عبدالله ارغیانی»، ج۴، ص۲۸۱.