محمد بن علی رازی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
محمد بن علی رازی (زنده تا
۴۱۶ هـ.ق) از علمای بزرگ ری و ساکن اصفهان بود.
وی شاگرد ابوعلی فارسی و مدتی ندیم صاحب بن عباد بود، اما پس از بیمهری وی دچار تنگدستی شد.
ایشان به
علم لغت و ادبیات تسلط داشت و از معتزلیان به شمار میرفت.
از آثار وی میتوان به
ابنیة الافعال،
شرح الفصیح و الشامل فی اللغه و
انتهاز الفرص فی تفسیر المقلوب من کلام العرب اشاره کرد.
او تا سال ۴۱۶ (هجری قمری) در قید حیات بود.
ابومنصور محمد بن علی بن عمر رازی جیانی اصفهانی ملقب به ابن جبان اهل ری و ساکن اصفهان بود.
رجالنویسان اهل سنت او را معتزلی مذهب، مدح کننده صاحب بن عباد و از عالمان بزرگ ری، آشنا به علم لغت و دارای مهارت در ادبیات معرفی کردهاند.
ابن جبان شاگرد
ابوعلی فارسی بود.
محمد بن علی مدتی ندیم
صاحب بن عباد شد، اما بعد از ایامی مورد بیمهری او واقع گشت؛ به همین دلیل دچار تنگدستی شد و با غلام دیلمیاش به حج رفت.
سال
۳۹۱ (هجری قمری) وارد بغداد شد و در آنجا از کتاب
انتهاز الفرص فی تبیین المقلوب من کلام العرب روایت کرد.
عبداللّه لواحد بن برهان اسدی و دیگران از
جیانی روایت کردهاند.
آثار
ابومنصور به شرح ذیل است:
• ابنیة الافعال؛
• شرح الفصیح و الشامل فی اللغه؛
• انتهاز الفُرص فی تفسیر المقلوب من کلام العرب؛
• مقداری شعر.
محمد بن علی تا سال ۴۱۶ (هجری قمری) زنده بوده است.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، برگرفته از مقاله «محمد بن علی رازی»، ج۳، ص۳۲۸.