محمد بن علی غضائری
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
محمد بن علی غضائری (م
۴۲۶ هـ.ق) شاعر شیعی مذهب، از بزرگان و ارکان شعر فارسی در عصر خود بود.
او از مداحان بهاءالدوله دیلمی بود و پس از وفات وی، به دربار
سلطان محمود غزنوی راه یافت.
در دربار سلطان محمود مورد حسد عنصری قرار گرفت که با او دشمنی ورزید.
وی با عنصری بحثهای ادبی و انتقادی داشت.
از آثار او
دیوان شعر است.
ایشان در سال ۴۲۶ (هجری قمری) درگذشت.
ابویزید محمد بن علی غضائری رازی او در شهر ری متولد شد
و در آنجا نشو و نما کرد.
وی از اکابر شعرای
عراق و از بزرگان شعرای زمان خود و یکی از ارکان شعر فارسی در عصر خویش به شمار میرفت.
او شاعر
شیعی مذهب و یکی از کسانی است که در خارج از مشرق
ایران، زبان به شاعری دری گشود.
ابویزید از مداحان
بهاءالدوله دیلمی در
ری بود و بر اثر عنایات او ثروت بسیاری اندوخت.
بعد از وفات بهاءالدوله به غزنه رفت و در دربار سلطان محمود غزنوی نیز تقرب یافت تا اینکه مورد حسد شعرای نامی وقت از جمله
عنصری قرار گرفت و به صورت علنی با او دشمنی ورزید و دیوان او را در انظار با آب شست.
او با عنصری بحثهای ادبی و انتقادی داشت.
برخی رفتن غضائری را به ری نفی کرده و گفتهاند: غضائری اشعار خود را از ری برای سلطان محمود میفرستاد.
رازی کتاب
دیوان شعر اثر وی میباشد.
غضائری سرانجام او در سال ۴۲۶ (هجری قمری)
یا ۴۳۶ (هجری قمری) درگذشت.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، برگرفته از مقاله «محمد بن علی غضائری»، ج۳، ص۳۵۲.