محمد بن عمر بخارائی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
محمد بن عمر بخارائی (قرن
ششم هـ.ق) از شاعران و فقیهان برجسته قرن ششم هجری و از رؤسای حنفیان در ماوراءالنهر بود.
وی در علوم ریاضی، هندسه و جبر مهارت بسیار داشت و در فتوا و حل معضلات علمی سرآمد بود.
ایشان مدتی در
مرو و سپس در آموی اقامت گزید و دیوان شعری نیز از او بهجا مانده است.
عوفی او را فقیهی عالم و شاعری آراسته توصیف کرده است.
محمد بن عمر بن مسعود بن احمد بن عبدالعزیز بن مازه بخارائی (بخاری) نظامالدین از شعرای قرن ششم هجری بود.
او از شاعران دربار ملوک خانیه
ماوراءالنهر و همچون پدر خود از رؤسای حنفیان آنجا بود.
محمد بن عمر در جوانی تحصیل کمالات نمود و گاهی نیز شعر میسرود.
وی در دقایق مشکلات فتوا، بر مشایخ فایق آمده بود.
در پیچیدگیهای علوم حساب، هندسه، جبر و مقابله کسی با او توان مقابله نداشت و در حل مشکلات اقلیدس
افلاطون مهارت داشت.
نظامالدین ابتدا ساکن بخارا بود، پس از آنکه میان او و خانوادهاش اختلافی پیش آمد، از آنجا به مرو رفت.
عوفی که در حدود سال ششصد هجری و در راه
خراسان به
بخارا بود، چند روزی در خدمت او به سر برد.
او پس از آنکه مدتی در مرو ساکن بود از جانب قمرالدین، سلطان آموی، شهری در غرب رود جیحون بین بخارا و مرو، دعوت شد و به آنجا رفت و مدتی نیز در آنجا ساکن بود.
بخارائی کتاب
دیوان شعر اثر وی میباشد.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، برگرفته از مقاله «محمد بن عمر بخارائی»، ج۴، ص۲۹۱.