محمد بن محمد ندیم بغدادی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
محمد بن محمد ندیم بغدادی (
۳۸۲-
۴۷۳ هـ.ق) در خانواده‌ای محدث پرورش یافت.
از قاضی ابوعبدالله بن هروانی کوفی، ابوالحسن بن نجار نحوی کوفی و دیگر بزرگان عکبرا حدیث شنید.
ابوبکر احمد بن علی خطیب بغدادی و ابونصر احمد بن محمد طوسی از شاگردان او بودند.
کتاب
جامع الدعاء از آثار وی می‌باشد.
ایشان در سال ۴۷۲ (هجری قمری) در
بغداد درگذشت.
ابومنصور محمد بن محمد بن احمد ندیم بغدادی عکبری اصالتاً ایرانی بود،
در سال ۳۸۲ (هجری قمری)
یا ۳۸۴ (هجری قمری)
در عُکْبَرا (شهری در ده فرسخی بغداد) به دنیا آمد
و در خانواده‌ای محدث پرورش یافت.
ادیب
محدثی مشهور
و مدرس به شمار می‌آمد و در بغداد و
اصفهان به تدریس و نقل حدیث پرداخت.
برخی وی را منسوب به تشیع دانسته و گفته‌اند مردی راستگو، خوش مشرب، شوخ، بذله‌گو و دارای قیافه‌ای جذاب بود و داستان‌هایی زیبا تعریف می‌کرد.
ابومنصور از بزرگان شهر خود چون قاضی ابوعبداللّه بن هروانی کوفی،
ابوالحسن بن نجّار نحوی کوفی حدیث شنید و نوشت.
وی مورخ بود و برای کسب علم بیشتر به بغداد و
کوفه سفر کرد
و از استادان آن‌جا چون
محمد بن عبداللّه جعفی،
هلال بن محمد حفّار دانش آموخت.
از
بغدادی بزرگانی همچون
ابوبکر احمد بن علی خطیب بغدادی،
ابونصر احمد بن محمد طوسی و دیگران بهره علمی بردند.
محمد کتاب
جامع الدعاء را نگاشته است.
ندیم بغدادی سرانجام او در سال ۴۷۲ (هجری قمری) در بغداد از دنیا رفت.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، برگرفته از مقاله «محمد بن محمد ندیم بغدادی»، ج۳، ص۳۴۸.
