محمد بن مکی فامی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
محمد بن مکی فامی (
۴۲۷ ـ
۵۰۷ هـ.ق) فقیه و محدث
شافعی بود.
ایشان فقه را نزد ابواسحاق شیرازی آموخت و حدیث را از استادانی چون ابوطالب عشاری و ابوبکر بن بشران فرا گرفت.
او خود به تدریس و روایت پرداخت و شاگردانی چون مبارک بن احمد انصاری، ابوطاهر سلفی و ابن کلیب پروردش داد.
سبکی از وی با عنوان فقیهی فاضل یاد کرده است.
از آثارش کتاب
القواعد فی الفروع است.
ایشان در
ربیعالاول سال ۵۰۷ (هجری قمری) درگذشت و در باب ازج بغداد به خاک سپرده شد.
ابوبکر محمد بن مکی بن عمر فامی بغدادی بابشامی معروف به
ابن دوست در سال ۴۲۷ (هجری قمری)
یا سال
۴۲۸ (هجری قمری) در بغداد به دنیا آمد.
سبکی نام وی را در زمره فقهای شافعی ذکر کرده و او را فقیهی فاضل خوانده است.
ابوبکر فقه را نزد
ابواسحاق شیرازی از فقهای بزرگ شافعیه فرا گرفت.
حدیث را از محدثان بزرگی همچون ابوطالب محمد بن علی عشاری،
حسن بن علی جوهری
و ابوبکر بن بشران شنید.
محمد بن مکی به طبع در زمره فقیهان و محدثان قرار گرفت.
او به آموزش اندوختههای خودش پرداخت و شاگردان بسیاری را تربیت کرد
که از آن میان میتوان به مبارک بن احمد انصاری،
مبارک بن علی بن خضیر
و ابوطاهر سلفی اشاره کرد.
به علاوه ابن کلیب نیز از وی اجازه روایت گرفت.
ابن دوست کتاب
القواعد فی الفروع را نگاشته است.
فامی در ماه ربیع الاول
سال ۵۰۷ (هجری قمری) درگذشت
و در مقبره غلام خلال در باب ازج بغداد به خاک سپرده شد.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، برگرفته از مقاله «محمد بن مکی فامی»، ج۴، ص۳۶۱- ۳۶۲.