• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

محمد بن‌ عبدالله‌ عتبی‌

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف





محمد بن عبدالله عتبی۴۲۷ هـ.ق) ادیب، مورخ و شاعر برجسته بود.
او در جوانی به خراسان مهاجرت کرد و تحت سرپرستی دایی خود، ابونصر عتبی، قرار گرفت.
ایشان در دربار ابوعلی سمیجور، ابومنصور سبکتکین و شمس‌المعالی قابوس بن وشمگیر به عنوان کاتب و رئیس کتابت منصوب شد.
وی در نهایت در نیشابور ساکن و به تدریس پرداخت.
از آثار او می‌توان به تاریخ یمینی، لطائف الکتّاب و المبدع اشاره کرد.
وی در سال ۴۲۷ یا ۴۳۱ (هجری قمری) درگذشت.




ابونصر محمد بن عبداللّه لجبار عُتبی رازی نیاکان وی اهل ری بودند.
او نیز در ری زاده شد؛
[۷] تفضلی، آذر و مهین فضائلی جوان، فرهنگ بزرگان، ص۵۲۳.
ولی در اوان جوانی وطن خویش را رها کرده و به خراسان مهاجرت کرد.
برخی نیز وی را مورخ و شافعی مذهب دانسته‌اند.


رازی در خراسان تحت سرپرستی دایی خود ابونصر عتبی که از بزرگان و فضلای آن دیار بود قرار گرفت تا هنگامی که به رشد جسمانی و علمی رسید.


عبداللّه پس از آن به سمت کاتب دربار ابوعلی سمیجور در خراسان و ابومنصور سبکتکین و سپس قائم مقام شمس‌المعالی قابوس بن وشمگیر منصوب گردید.
[۱۵] صفا، ذبیح‌الله، تاریخ ادبیات در ایران، ج۱، ص۶۴۱.
در حقیقت ریاست کتابت و انشا دربار در خراسان و عراق به او رسید.
وی که از برجستگان علم و ادب بود. نظم و نثری خوش آهنگ و لطیف داشت و شهرتی یافته بود. سرانجام در نیشابور ساکن گشته و در آن‌جا به تعلیم ادبیات و علوم مشغول گشت.


ابونصر علاوه بر اشعاری که از او برجای مانده، کتاب‌هایی هم تألیف کرده که عبارتند از:
تاریخ یمینی که کتاب معروفی در سیره و روش سلطان محمود غزنوی می‌باشد.
این کتاب با نام‌های دیگری چون تاریخ سبکتکین غزنوی، تاریخ آل سبکتکین یا تاریخ عتبی نیز معروف است.
• لطائف الکتّاب؛
• و المبدع.


عتبی در سال ۴۲۷ یا ۴۳۱ (هجری قمری) درگذشت.
(دیگر منابع:
[۳۸] نفیسی، سعید، تاریخ نظم و نثر در ایران، ج۱، صص۱۲۹ و ۱۳۵ و ج۲، ص۷۵۵.
[۳۹] دهخدا، علی‌اکبر، لغت نامه دهخدا، ج۹، ص۱۳۸۸۸.
[۴۰] دهخدا، علی‌اکبر، لغت نامه دهخدا، ج۱، ص۷۴۷.
)

۱. زرکلی، خیرالدین، الاعلام، ج۶، ص۱۸۴.    
۲. قمی، عباس، الکنی و الالقاب، ج۲، ص۴۶۴.    
۳. ثعالبی، عبدالملک بن محمد، یتیمة الدهر، ج۴، ص۴۵۸.    
۴. آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن، الذریعه، ج۳، ص۲۵۶.    
۵. زرکلی، خیرالدین، الاعلام، ج۶، ص۱۸۴.    
۶. قمی، عباس، الکنی و الالقاب، ج۲، ص۴۶۴.    
۷. تفضلی، آذر و مهین فضائلی جوان، فرهنگ بزرگان، ص۵۲۳.
۸. زرکلی، خیرالدین، الاعلام، ج۶، ص۱۸۴.    
۹. ثعالبی، عبدالملک بن محمد، یتیمة الدهر، ج۴، ص۴۵۸.    
۱۰. بغدادی، اسماعیل بن محمد، هدیة العارفین، ج۲، ص۶۸.    
۱۱. کحاله، عمررضا، معجم المؤلفین، ج۱۰، ص۱۲۶.    
۱۲. زرکلی، خیرالدین، الاعلام، ج۶، ص۱۸۴.    
۱۳. ثعالبی، عبدالملک بن محمد، یتیمة الدهر، ج۴، ص۴۵۸.    
۱۴. ثعالبی، عبدالملک بن محمد، یتیمة الدهر، ج۴، ص۴۵۸.    
۱۵. صفا، ذبیح‌الله، تاریخ ادبیات در ایران، ج۱، ص۶۴۱.
۱۶. زرکلی، خیرالدین، الاعلام، ج۶، ص۱۸۵.    
۱۷. قمی، عباس، الکنی و الالقاب، ج۲، ص۴۶۴.    
۱۸. ثعالبی، عبدالملک بن محمد، یتیمة الدهر، ج۴، ص۴۵۸.    
۱۹. مدرس تبریزی، محمدعلی، ریحانة الادب، ج۴، ص۱۰۹.    
۲۰. زرکلی، خیرالدین، الاعلام، ج۶، ص۱۸۵.    
۲۱. ثعالبی، عبدالملک بن محمد، یتیمة الدهر، ج۴، ص۴۵۸.    
۲۲. زرکلی، خیرالدین، الاعلام، ج۶، ص۱۸۴.    
۲۳. ثعالبی، عبدالملک بن محمد، یتیمة الدهر، ج۴، ص۴۵۸.    
۲۴. ثعالبی، عبدالملک بن محمد، یتیمة الدهر، ج۴، ص۴۵۸.    
۲۵. زرکلی، خیرالدین، الاعلام، ج۶، ص۱۸۴.    
۲۶. ذهبی، محمد بن احمد، تاریخ الاسلام، ج۲۹، ص۷۴.    
۲۷. زرکلی، خیرالدین، الاعلام، ج۶، ص۱۸۵.    
۲۸. قمی، عباس، الکنی و الالقاب، ج۲، ص۴۶۴.    
۲۹. آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن، الذریعه، ج۳، ص۲۵۶.    
۳۰. زرکلی، خیرالدین، الاعلام، ج۶، ص۱۸۵.    
۳۱. زرکلی، خیرالدین، الاعلام، ج۶، ص۱۸۵.    
۳۲. بغدادی، اسماعیل بن محمد، هدیة العارفین، ج۲، ص۶۸.    
۳۳. آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن، الذریعه، ج۳، ص۲۵۶.    
۳۴. زرکلی، خیرالدین، الاعلام، ج۶، ص۱۸۴.    
۳۵. قمی، عباس، الکنی و الالقاب، ج۲، ص۴۶۴.    
۳۶. حاجی خلیفه، مصطفی بن عبدالله، کشف الظنون، ج۲، ص۱۵۵۳.    
۳۷. زرکلی، خیرالدین، الاعلام، ج۶، ص۱۸۴.    
۳۸. نفیسی، سعید، تاریخ نظم و نثر در ایران، ج۱، صص۱۲۹ و ۱۳۵ و ج۲، ص۷۵۵.
۳۹. دهخدا، علی‌اکبر، لغت نامه دهخدا، ج۹، ص۱۳۸۸۸.
۴۰. دهخدا، علی‌اکبر، لغت نامه دهخدا، ج۱، ص۷۴۷.



• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، برگرفته از مقاله «محمد بن عبدالله عتبی»، ج۳، ص۳۴۶.






جعبه ابزار