محمد بن عبدالله عتبی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
محمد بن عبدالله عتبی (م
۴۲۷ هـ.ق) ادیب، مورخ و شاعر برجسته بود.
او در جوانی به
خراسان مهاجرت کرد و تحت سرپرستی دایی خود، ابونصر عتبی، قرار گرفت.
ایشان در دربار ابوعلی سمیجور، ابومنصور سبکتکین و شمسالمعالی قابوس بن وشمگیر به عنوان کاتب و رئیس کتابت منصوب شد.
وی در نهایت در
نیشابور ساکن و به تدریس پرداخت.
از آثار او میتوان به
تاریخ یمینی،
لطائف الکتّاب و
المبدع اشاره کرد.
وی در سال ۴۲۷ یا
۴۳۱ (هجری قمری) درگذشت.
ابونصر محمد بن عبداللّه لجبار عُتبی رازی نیاکان وی اهل
ری بودند.
او نیز در ری زاده شد؛
ولی در اوان جوانی وطن خویش را رها کرده و به خراسان مهاجرت کرد.
برخی نیز وی را مورخ و
شافعی مذهب دانستهاند.
رازی در خراسان تحت سرپرستی دایی خود
ابونصر عتبی که از بزرگان و فضلای آن دیار بود قرار گرفت تا هنگامی که به رشد جسمانی و علمی رسید.
عبداللّه پس از آن به سمت کاتب دربار
ابوعلی سمیجور در خراسان و
ابومنصور سبکتکین و سپس قائم مقام
شمسالمعالی قابوس بن وشمگیر منصوب گردید.
در حقیقت ریاست کتابت و انشا دربار در خراسان و
عراق به او رسید.
وی که از برجستگان علم و ادب بود. نظم و نثری خوش آهنگ و لطیف داشت و شهرتی یافته بود. سرانجام در نیشابور ساکن گشته و در آنجا به تعلیم ادبیات و علوم مشغول گشت.
ابونصر علاوه بر اشعاری که از او برجای مانده،
کتابهایی هم تألیف کرده که عبارتند از:
•
تاریخ یمینی که کتاب معروفی در سیره و روش
سلطان محمود غزنوی میباشد.
این کتاب با نامهای دیگری چون تاریخ سبکتکین غزنوی، تاریخ آل سبکتکین یا تاریخ عتبی نیز معروف است.
• لطائف الکتّاب؛
• و المبدع.
عتبی در سال ۴۲۷
یا ۴۳۱
(هجری قمری) درگذشت.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، برگرفته از مقاله «محمد بن عبدالله عتبی»، ج۳، ص۳۴۶.