محمّد بن حسین بغدادی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ابوعلی محمّد بن حسین بغدادی (
۴۰۱ ـ
۴۷۳ هـ.ق) فقیه، ادیب، فیلسوف، متکلم، پزشک و شاعر برجستهای بود.
او علوم مختلفی را نزد استادان عصر خود فراگرفت و شاگردانی مانند ابوالحسین یحیی بن حسین علوی داشت.
اثر معروف وی
دیوان شعر است.
ایشان در سال ۴۷۳ (هجری قمری) در بغداد درگذشت و در مقبره باب حرب دفن شد.
ابوعلی محمّد بن حسین بن عبداللّه بن شبل بغدادی در سال ۴۰۱ (هجری قمری) در بغداد زاده شد و در همانجا پرورش یافت.
او در زمان خود مردی فاضل، ادیب، فیلسوف، حکیم، متکلم، پزشک و شاعری برجسته به شمار میآمد.
ابوعلی انواع علوم چون ادب، لغت، اقسام فنون شعر، حدیث، حکمت، فلسفه، کلام و طب را از استادان عصر خود همچون
ابوالحسین بن مقتدر با هاشمی،
ابونصر یحیی بن حریر تکریتی و دیگران آموخت.
غریب الحدیث را از
ابوالحسن احمد بن علی بادی شنید و روایت کرد.
محمّد بن حسین شاگردانی داشته که از جمله آنها؛ بزرگانی چون
ابوالحسین یحیی بن حسین علوی پیشوای فرقه زیدیّه،
ابوالحسن بن عبداللّه لکریم و دیگران از شاگردان وی بودند.
ابن حسین اثری که از او به جا مانده،
دیوان شعر میباشد.
بغدادی به سال ۴۷۳ یا
۴۷۴ (هجری قمری) در بغداد از دنیا رفت و در مقبره باب حرب به خاک سپرده شد.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، برگرفته از مقاله «ابوعلی محمّد بن حسین بغدادی»، ج۳، ص۲۹۷.