إِشْمَأَزَّت (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اِشْمَاَزَّت: (وَحْدَهُ اشْمَاَزَّتْ قُلُوبُ)«اشْمَاَزَّت» ازماده
«اشمئزاز» به معنای
«گرفتگی و تنفّر» از چیزی است.
«وَحْدَهُ» منصوب است به عنوان
حال، یا
مفعول مطلق.
(وَإِذَا ذُكِرَ اللَّهُ وَحْدَهُ اشْمَأَزَّتْ قُلُوبُ الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ وَإِذَا ذُكِرَ الَّذِينَ مِن دُونِهِ إِذَا هُمْ يَسْتَبْشِرُونَ) (هنگامی که خداوند به یگانگی یاد می‌شود، دل‌های کسانی که به آخرت ایمان ندارند مشمئز و متنفّر می‌گردد؛ امّا هنگامی که از معبودهایی غیر از او یاد می‌شود، آنان خوشحال می‌شوند).
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: کلمه «اشمازت» از
مصدر اشمئزاز است که به معنای انقباض و نفرت از چیزی است و اگر از اوصاف
مشرکین تنها مساله بی‌ایمانی به
آخرت را نام برد، بدین جهت است که ریشه و اساس
نفرت آنان از شنیدن نام خدا همین بی‌ایمانی به آخرت بوده است، چون اگر به آخرت
ایمان می‌داشتند و باور داشتند که روزی به سوی خدا برمی‌گردند و جزای کرده‌های خود را می‌بینند، قطعا خدا را پرستش می‌کردند، نه اولیای خود را و هرگز از شنیدن نام خدا به تنهایی نفرت نمی‌کردند.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «إِشْمَأَزَّت»، ص۴۸.
