یکی از آرایه‌های ادبی در ادبیات فارسی که در شعر کاربرد دارد استقبال می‌باشد که در لغت به معنی «روی آوردن» و «به پیشواز رفتن» و در علم بدیع به معنای آن است که شاعر از شعر دیگران سرمشق بگیرد.
استقبال در اصطلاح علم بدیع آن است که گوینده، شعری را از شاعری دیگر سرمشق خود قرار دهد و قافیه و وزن سروده وی را در سروده خود به‌کار گیرد و ممکن است در موضوع نیز از وی پیروی کند، مانند قصیده «جغد جنگ» به مطلع: فغان ز جغد جنگ و مرغوای او •••• کـــه تا ابد بریــده بــاد نای او که ملک‌الشعراء بهار آن را به استقبال قصیده‌ای از منوچهری دامغانی به مطلع: فغـان ز‌ایــن بین و وای او •••• که در نوا فکندمان نوای او سروده است. استقبال در ادب فارسی سابقه دیرین و رواج بسیار دارد و آن را «اقتفاء»، «اقتداء»، «تتبع» و «نظیره‌گوئی» نیز خوانده‌اند.
[۱]سعادت، اسماعیل، دانش‌نامه زبان و ادب فارسی، تهران، سازمان انتشارات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، چاپ اول، ۱۳۸۴، ج۱، ص۳۷۴.
