اصحاب اعراف (قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اعراف، جمع عُرْف است و در اصل به معنى زمین‌هاى برجسته است.
اعراف، جمع عُرْف است و به مکان بلند و مرتفع گفته می‌شود.
مقصود از اعراف در
آیه ۴۶ و ۴۸
سوره اعراف («وَبَيْنَهُمَا حِجَابٌ وَعَلَى الأَعْرَافِ رِجَالٌ يَعْرِفُونَ كُلاًّ بِسِيمَاهُمْ وَنَادَوْاْ أَصْحَابَ الْجَنَّةِ أَن سَلاَمٌ عَلَيْكُمْ لَمْ يَدْخُلُوهَا وَهُمْ يَطْمَعُونَ؛ و در ميان آن دو (= بهشتيان و دوزخيان)، حجابى است؛ و بر «اعراف» مردانى هستند که هر يک از آن دو را از چهره‌شان مى‌شناسند؛ و به
بهشتیان صدا مى‌زنند که: «درود بر شما باد!» اما داخل بهشت نمى‌شوند، در‌حالى‌که اميد آن را دارند.»،
«وَنَادَى أَصْحَابُ الأَعْرَافِ رِجَالاً يَعْرِفُونَهُمْ بِسِيمَاهُمْ قَالُواْ مَا أَغْنَى عَنكُمْ جَمْعُكُمْ وَمَا كُنتُمْ تَسْتَكْبِرُونَ؛ و اصحاب اعراف، مردانى (از دوزخيان را) که از سيمايشان آنها را مى‌شناسند، صدا مى‌زنند و مى‌گويند: «(ديديد که) گردآورى شما (از
مال و ثروت و آن و
فرزند) و تکبرهاى شما، به حالتان سودى نداد!»
، موضع یا
حجاب یا مقام روحانی است که بر بهشت و
دوزخ احاطه دارد.
همان‌طور که گفتیم ((اعراف)) در اصل به معنى زمین‌هاى برجسته است و با قرائنى که در آیات فوق و
احادیث پیشوایان
اسلام آمده روشن مى‌شود که مکان خاصى است میان دو قطب سعادت و شقاوت یعنى بهشت و دوزخ که همچون حجابى میان این دو کشیده شده و یا همچون
زمین مرتفعى در میان این دو فاصله گردیده است؛ به‌طورى‌که آنها روى آن قرار دارند، مشرف بر بهشت و دوزخ‌اند و هر دو گروه را مشاهده می‌کنند، و از چهره‌هاى تاریک و روشن آنها مى‌توانند آنها را بشناسند.
با دقت در
آیات ۴۶ تا ۴۹
اعراف («وَبَيْنَهُمَا حِجَابٌ وَعَلَى الأَعْرَافِ رِجَالٌ يَعْرِفُونَ كُلاًّ بِسِيمَاهُمْ وَنَادَوْاْ أَصْحَابَ الْجَنَّةِ أَن سَلاَمٌ عَلَيْكُمْ لَمْ يَدْخُلُوهَا وَهُمْ يَطْمَعُونَ؛ و در ميان آن دو (= بهشتيان و دوزخيان)، حجابى است؛ و بر «اعراف» مردانى هستند که هر يک از آن دو را از چهره‌شان مى‌شناسند؛ و به بهشتيان صدا مى‌زنند که: «درود بر شما باد!» اما داخل
بهشت نمى‌شوند، در‌حالى‌که
امید آن را دارند.»،
«وَإِذَا صُرِفَتْ أَبْصَارُهُمْ تِلْقَاء أَصْحَابِ النَّارِ قَالُواْ رَبَّنَا لاَ تَجْعَلْنَا مَعَ الْقَوْمِ الظَّالِمِينَ؛ و هنگامى که چشمشان به دوزخيان مى‌افتد مى‌گويند: «پروردگارا! ما را با گروه ستمگران قرار مده!»،
«وَنَادَى أَصْحَابُ الأَعْرَافِ رِجَالاً يَعْرِفُونَهُمْ بِسِيمَاهُمْ قَالُواْ مَا أَغْنَى عَنكُمْ جَمْعُكُمْ وَمَا كُنتُمْ تَسْتَكْبِرُونَ؛ و اصحاب اعراف، مردانى (از دوزخيان را) که از سيمايشان آنها را مى‌شناسند، صدا مى‌زنند و مى‌گويند: «(ديديد که) گردآورى شما (از مال و ثروت و آن و فرزند) و تکبرهاى شما، به حالتان سودى نداد!»
و «أَهَؤُلاء الَّذِينَ أَقْسَمْتُمْ لاَ يَنَالُهُمُ اللّهُ بِرَحْمَةٍ ادْخُلُواْ الْجَنَّةَ لاَ خَوْفٌ عَلَيْكُمْ وَلاَ أَنتُمْ تَحْزَنُونَ؛ آيا اينها (= اين واماندگان بر اعراف) همانان نيستند که سوگند ياد کرديد
رحمت خدا هرگز شامل حالشان نخواهد شد؟! (ولى
خداوند به‌خاطر
ایمان و بعضى
اعمال خيرشان، آنها را بخشيد؛ هم اکنون به آنها گفته مى‌شود:) داخل بهشت شويد، که نه ترسى داريد و نه غمناک مى‌شويد!».
) استفاده می‌شود که اصحاب اعراف، انسان‌های کاملی‌اند که به عنایت الهی، مجاز به
تکلم، مطمئن در اظهارات خود، مبشر
مؤمنان به
امنیت، فرمان‌دهنده آنان به ورود در بهشت و مستجاب‌الدعوة‌اند و در
روایات متعدد،
امامان از
اهل بیت پیامبر (صلی الله علیه وآله) اصحاب اعراف معرفی شده‌اند.
در این مدخل از واژه «اعراف» استفاده شده است.
فرهنگ قرآن، مرکز فرهنگ و معارف قرآن، برگرفته از مقاله «اصحاب اعراف».
