اصحاب مدین (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اصحاب مدين:
(وَ أَصْحَابُ مَدْيَنَ وَ كُذِّبَ) اصحاب مدين: مردم سرزمين مدين همان قوم «شعيب» (علیه‌السلام) بودند، جمعيتى كه راه
توحید را رها كردند و در سنگلاخ
شرک و بت‌پرستى سرگردان شدند، نه تنها بت كه درهم و دينار و مال و ثروت خويش را مى‌پرستيدند و به خاطر آن كسب و تجارت با رونق خويش را آلوده به تقلّب و كم‌فروشى و خلافكاری‌هاى ديگر مى‌كردند. «مدين» (بر وزن مريم) نام آبادى شعيب و قبيله اوست، اين شهر در مشرق خليج عقبه قرار داشته و مردم آن از فرزندان
اسماعیل بودند و با مصر و لبنان و فلسطين تجارت داشته‌اند.
به موردی از کاربرد
اصحاب مدين در
قرآن، اشاره می‌شود:
(وَ أَصْحَابُ مَدْيَنَ وَ كُذِّبَ مُوسَى فَأَمْلَيْتُ لِلْكَافِرِينَ ثُمَّ أَخَذْتُهُمْ فَكَيْفَ كَانَ نَكِيرِ) (و اصحاب مدين (
قوم شعیب) و نيز موسى از سوى فرعونيان تكذيب شد؛ امّا من به
کافران مهلت دادم، پس از آن، آن‌ها را مجازات كردم. ديدى چگونه عمل آن‌ها را پاسخ گفتم؟!)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: از جمله امتهاى مذكور يكى
قوم نوح و عاد- كه
قوم هود پيغمبر بودند- و ثمود- كه
قوم صالح پيغمبر بودند- و
قوم ابراهیم،
قوم لوط و اصحاب مدين- يعنى قوم شعيب- است و نيز تكذيب
موسی را نام مى‌برد. بعضى گفته‌اند: اگر نفرمود قوم موسى، بدين خاطر است كه قوم موسى
بنی اسرائیل بود كه به وى
ایمان آوردند و تكذيب كنندگان موسى فرعون و قوم او بودند.
•
شریعتمداری، جعفر، شرح و تفسیر لغات قرآن بر اساس تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «اصحاب مدین»، ج۲، ص۵۷۱.
