عبدالرحمن بن عمر بلقینی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عبدالرحمان بن عمر، ابوالفضل جلال الدین بلقینی
محدث،
فقیه،
اصولی،
واعظ و
ادیب بود.
در ۷۶۳ در قاهره به دنیا آمد و زیرنظر پدرش، سراجالدین،
حافظ قرآن شد.
همچنین نزد او مختصر
ابن حاجب، الفیه
ابن مالک و صحاح ششگانه را فراگرفت.
پدرش برای آموزش او کتاب تَدریب را در فقه نگاشت.
جلالالدین از بیش از یکصد تن از راویان
حدیث، اجازه داشت که از جمله آنان ابن عقیل، پدربزرگ مادریش، و
تاج الدین سبکی (متوفی ۷۷۱) بودند.
جلالالدین به جای برادرش، محمد، به مقام قاضی عسکری نائل شد و در ۷۷۳ با پدرش در رکاب سلطان برقوق (حک: ۷۸۴ـ۸۰۱) به
حلب رفت؛ در بازگشت به قاهره سیصد مملوک به همراه خود آورد که همگی در درس او حاضر میشدند و او را قاضی القضات میخواندند.
سرانجام وی با مساعدت پدر و درباریان عملاً به مقام قاضی القضاتی ارتقا یافت و تا ۸۲۱، مگر در پارهای از زمان، در این مقام باقی بود.
جلالالدین در ۸۲۴ به مرض
صرع درگذشت.
به گفته برخی، او را
مسموم کرده بودهاند.
او را در کنار پدرش به خاک سپردند.
از آثار اوست: منتهی السُؤل و الامل در
علم اصول به نظم؛ رساله فی معرفه الکبائر و الصغائر؛ الخصائص النبویّه؛ الافهام بِما وقع فی صحیح البخاری من الابهام؛ بذل النصیحه فی دفع الفضیحَه.
از او
تفسیر ناتمامی از
قرآن نیز به جا مانده است.
دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «بلقینی»، شماره۱۷۳۳.