عَمِین (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عَمِين
عَمِين: (كَانُوا قَوْماً عَمينَ) «عَمِين» جمع «
عَمْی» (بر وزن دلو)
معمولًا به كسى گفته مى‌شود كه چشم بصيرت و ديد باطن او از كار افتاده است ولى اعمى هم به افرادى گفته مى‌شود كه ديد ظاهر خود را از دست داده‌اند و هم آنها كه ديد باطن را (بايد توجّه داشت كه «عمى» به هنگامى كه اعْراب به خود مى‌گيرد به «عمٍ» تبديل مى‌شود).
(فَكَذَّبُوهُ فَأَنجَيْنَاهُ وَ الَّذِينَ مَعَهُ فِي الْفُلْكِ وَ أَغْرَقْنَا الَّذِينَ كَذَّبُواْ بِآيَاتِنَا إِنَّهُمْ كَانُواْ قَوْمًا عَمِينَ) (امّا سرانجام او را تكذيب كردند؛ و ما او و كسانى را كه با وى در كشتى بودند، رهايى بخشيديم؛ و كسانى را كه
آیات ما را تكذيب كردند، غرق كرديم؛ زيرا آنها گروهى نابينا و كوردل بودند.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: عمين جمع عمى بر وزن خشن ، صفتى است مشبه از ماده عمى، يعمى فرق عمى با اعمى بطورى كه گفته‌اند اين است كه عمى تنها كسى را مى‌گويند كه بصيرت نداشته باشد، و اعمى به كسى اطلاق مى‌شود كه بصر (چشم) نداشته باشد.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، بر گرفته از مقاله «عَمِین»، ص۳۸۸.
