مَلَکوت (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
مَلَکوت:
(فِي مَلَكُوتِ السَّماواتِ) مَلَکوت: در اصل از ريشه
«ملك» (بر وزن حكم) به معنى «حكومت و مالكيت» است (حاكميت و مالكيت بدون قيد و شرط) و «واو» و «ت» براى تأكيد و مبالغه به آن اضافه شده، بنابراين منظور از آن در
آیه مورد بحث و ديگر آياتى كه اين واژه به كار رفته، حكومت مطلقه
خداوند بر سراسر عالم هستى است.
به موردی از کاربرد
مَلَکوت در
قرآن، اشاره می‌شود:
(أَ وَ لَمْ يَنْظُرُوا فِي مَلَكُوتِ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ ما خَلَقَ اللَّهُ مِنْ شَيْ‌ءٍ وَ أَنْ عَسَى أَن يَكُونَ قَدِ اقْتَرَبَ أَجَلُهُمْ فَبِأَيِّ حَدِيثٍ بَعْدَهُ يُؤْمِنُونَ) (آيا در ملكوت
آسمان‌ها و
زمین و حاكميت مطلق خداوند بر آن‌ها و آن چه خدا آفريده است، از روى دقّت و عبرت نظر نيفكندند؟! و آيا در اين نيز انديشه نكردند كه شايد پايان زندگى آن‌ها نزديک شده باشد؟! اگر به‌اين كتاب آسمانى روشن
ایمان نياورند، بعد از آن به كدام سخن ايمان خواهند آورد؟)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: ملکوت عبارت است از باطن و آن طرف هر چيز كه به سوى
پروردگار متعال است و نظر كردن به اين طرف با يقين ملازم است.
• شریعتمداری، جعفر، شرح و تفسیر لغات قرآن بر اساس تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «تابعین»، ج۴، ص۳۳۰.
