مُصیبة (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
مُصیبة:
(إِذَا أَصَابَتْهُم مُّصِيبَةٌ) مُصیبة: ريشه اصلى آن
«صوب» به معنى «فرود آمدن» است و
«مصيبة» به معنى بليّه و گرفتارى و پيشامدى است كه به
انسان مى‌رسد، گويى انسان را قصد مى‌كند.
به موردی از کاربرد
مُصیبة در
قرآن، اشاره می‌شود:
(الَّذِينَ إِذَا أَصَابَتْهُم مُّصِيبَةٌ قَالُواْ إِنَّا لِلّهِ وَ إِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعونَ) (همان كسانى كه هر گاه مصيبتى به ايشان مى‌رسد، مى‌گويند: «ما از آنِ خداييم و به سوى او بازمى‌گرديم.»)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: در اين باره صابران را دوباره نام برد تا اولا بشارتشان دهد و ثانيا راه صبر را و اينكه چه صبرى،
صبر جمیل است يادشان دهد و ثالثا آن علت واقعى كه صبر را بر آدمى واجب مى‌سازد بيان كند و آن اين است كه ما ملک خدائيم و مالک حق دارد هر گونه تصرفى در
ملک خود بكند و رابعا پاداش عموم صابران را كه عبارت است از درود
خدا و رحمت و راه يافتن، معرفى نمايد.
لذا رسول گرامى خود را دستور ميدهد: نخست ايشان را بشارت دهد، ولى متعلق بشارت را ذكر نميكند، تا با همين ذكر نكردن به عظمت آن اشاره كرده باشد و بفهماند: همين كه اين بشارت از ناحيه خداست، جز خير و جميل نيست، و اين خير و جميل را رب العزة ضمانت كرده است.
و سپس بيان ميكند: كه صابران كيانند؟ آنهايند كه هنگام مصيبت چنين و چنان ميگويند.
آيه مورد بحث درباره معرفى صابران است، مى‌فرمايد:
«آن‌ها كسانى هستند كه هرگاه مصيبتى به آن‌ها رسد مى‌گويند ما از آن خدا هستيم و به‌سوى او بازمى‌گرديم.»
توجه به اين واقعيت كه همه از او هستيم اين درس را به ما مى‌دهد كه از زوال نعمت‌ها هرگز ناراحت نشويم، چرا كه همه اين مواهب بلكه خود ما تعلق به او داريم، يک روز مى‌بخشد و روز ديگر مصلحت مى‌بيند و از ما بازمى‌گيرد و هر دو صلاح ماست.
•
شریعتمداری، جعفر، شرح و تفسیر لغات قرآن بر اساس تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «مُصیبة»، ج۲، ص۶۴۰.
