آمرزش

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف

---

یکی از صفات فعل خداوند آمرزش می‌باشد که تمامی موجودات عالم را در بر می‌گیرد و در آیات و روایات به تصریح شده است.

---

آمرزش به معنای بخشایش خداوند واز صفات فعل اواست که همه بندگان را در برمی‏گیرد. نسبت این صفت به خداوند از آنجا ناشی می‏شود که او بسیار بخشاینده و مهربان و پوشاننده گناهان و بدی‏های بندگان است.
قرآن کریم، خداوند را با صفاتی همچون غافر ،غفار و غفور یاد می‏کند؛ زیرا خداوند در دنیا و آخرت، گناهان و خطاهای انسان را، بنابر شرایطی، می‏آمرزد و کسی را از آنها آگاه نمی‏سازد و آبروی گناهکار را نمی‏ریزد.

---

در نظام هستی، اصالت با رستگاری و سعادت آدمی است.
از این رو، مغفرت و آمرزش خداوند، همواره بر قهر و غضب او پیشی دارد.
آمرزش انسان یکی از شواهد تسلّط رأفت و مهربانی خداوند بر عذاب او است.
بخشایش خداوند، مانند هر رحمتی دیگر، نظام‏مند و محتاجِ سبب است .
از اسباب بخشایش، توبه و شفاعت است. جای توبه، دنیا و جای شفاعت، آخرت است .البتّه شفاعت برای مشرکان و کافران پذیرفته نمی‏شود.
از این رو، مشرکان و کافران باید در دنیا توبه کنند تا مشمول آمرزش و بخشایش الهی شوند. اگر دیگر گناهکاران توفیق نیابند در دنیا توبه کنند، ممکن است در آخرت، با شفاعت آمرزیده شوند.

---

بخشایش و آمرزش خداوند همه‏گیر است و حتّی اگر مشرکان توبه کنند، خدا می‏پذیرد.
برخی آیات قرآن، رسیدن به مقام قرب الهی و برخورداری از نعمت‏های فراوان بهشتی را نیز منوط به آمرزش خداوند می‏دانند.
بدین سان، دایره آمرزش خداوند حتّی بزرگان معصوم (علیهم السلام) را نیز دربرمی‏گیرد؛ هر چند آمرزیدن آنان به معنای تقرب بیشتر به خداوند متعال است.
هر انسانی نیازمند آمرزش الهی است؛ زیرا نمی‏تواند همه نعمت‏های خدا را- آن سان که شاید و باید- شکر بگزارد. خداوند، این کاستی را- که لازمه ذات آدمی است- با مغفرت خود می‏پوشاند.
قرآن انسان را تشویق می‏کند که برای دریافتن آمرزش پروردگار بشتابد و اگر کار زشتی کرد یا به خویشتن ستمی روا داشت، به یاد خدا بیفتد و آمرزش بخواهد؛ زیرا جز خداوند کسی گناهان آدمی را نمی‏آمرزد.
روایات شیعی، آمرزش خداوند را چنان گسترده می‏دانند که بنابر آنها، تنها کافران و مشرکان در جهنم خواهند ماند.
خداوند، دیگر کسان را پس از مدّتی عذاب، می‏بخشاید و به بهشت راه می‏نماید.

---