آیه آمن الرسول

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف

---

---

خدای متعال در قرآن در آیات آخر سوره بقره می فرماید:
«آمَنَ الرَّسُولُ بِمَا أُنزِلَ إِلَيْهِ مِن رَّبِّهِ وَالْمُؤْمِنُونَ كُلٌّ آمَنَ بِاللّهِ وَمَلآئِكَتِهِ وَكُتُبِهِ وَرُسُلِهِ لاَ نُفَرِّقُ بَيْنَ أَحَدٍ مِّن رُّسُلِهِ وَقَالُواْ سَمِعْنَا وَأَطَعْنَا غُفْرَانَكَ رَبَّنَا وَإِلَيْكَ الْمَصِیرُ»؛
پیامبر (خدا) بدانچه از جانب پروردگارش بر او نازل شده است ایمان آورده است‏، و مؤمنان همگى به خدا و فرشتگان و کتابها و فرستادگانش ایمان آورده‏اند (و گفتند:) (میان هیچ یک از فرستادگانش فرق نمى‏گذاریم‏) و گفتند: (شنیدیم و گردن نهادیم‏، پروردگارا، آمرزش تو را (خواستاریم‏) و فرجام به سوى تو است‏.
«لاَ يُكَلِّفُ اللّهُ نَفْسًا إِلاَّ وُسْعَهَا لَهَا مَا كَسَبَتْ وَعَلَيْهَا مَا اكْتَسَبَتْ رَبَّنَا لاَ تُؤَاخِذْنَا إِن نَّسِینَا أَوْ أَخْطَأْنَا رَبَّنَا وَلاَ تَحْمِلْ عَلَيْنَا إِصْرًا كَمَا حَمَلْتَهُ عَلَى الَّذِینَ مِن قَبْلِنَا رَبَّنَا وَلاَ تُحَمِّلْنَا مَا لاَ طَاقَةَ لَنَا بِهِ وَاعْفُ عَنَّا وَاغْفِرْ لَنَا وَارْحَمْنَآ أَنتَ مَوْلاَنَا فَانصُرْنَا عَلَى الْقَوْمِ الْكَافِرِینَ»؛
خداوند هیچ کس را جز به قدر توانایى‏اش تکلیف نمى‏کند. آنچه (از خوبى‏) به دست آورده به سود او، و آنچه (از بدى‏) به دست آورده به زیان اوست‏. پروردگارا، اگر فراموش کردیم یا به خطا رفتیم بر ما مگیر، پروردگارا، هیچ بار گرانى بر (دوش‏) ما مگذار؛ همچنانکه بر (دوش‏) کسانى که پیش از ما بودند نهادى‏. پروردگارا، و آنچه تاب آن نداریم بر ما تحمیل مکن‏؛ و از ما درگذر؛ و ما را ببخشاى و بر ما رحمت آور؛ سرور ما تویى‏؛ پس ما را بر گروه کافران پیروز کن‏.

---

آیه آمن الرّسول به دلیل این که با عبارت: «ءَامنَ الرَّسول» آغاز مى‏شود، به این نام شهرت یافته است. منشأ این شهرت، روایات فراوانى است که از پیامبر صلی الله علیه و آله و امامان معصوم علیهم السلام در فضیلت و قرائت آن‏ نقل شده. مجموع این روایات، از عظمت این دو آیه خبر مى‏دهد. از پیامبر درباره فضیلت آن نقل شده که دو آیه آخر بقره، از گنجى در زیر عرش الهی به وى بخشیده شده است.
نقل شده که هرگاه پیامبر این دو آیه و آیة‌ الکرسی را قرائت می‏کرد، تبسّم نموده، مى‏فرمود: آن دو، از گنج الهىِ زیر عرش است.
در روایت دیگرى که قتاده به طور مرسل از پیامبر نقل کرده، آمده است که خداوند، دو هزار سال پیش از آفرینش آسمان‏ها و زمین، کتابى داشته و دو آیه آخر بقره را از آن فرود آورده است؛ پس اگر آن دو، سه شب در خانه‏اى خوانده شود، شیطان به‏
آن نزدیک نمى‏شود.
هم چنین درباره نزول این دو آیه، دو روایت به ظاهر متضاد دیده مى‏شود. در روایتى از ابن‌عبّاس آمده است که رسول خدا در حالى که جبرئیل در حضورش بود، صدایى را از بالاى سر خود شنید. جبرئیل با نگاه به آسمان گفت: هم اکنون درى از آسمان باز شد که تاکنون گشوده نشده بود؛ سپس فرشته‏اى فرود آمد و پیامبر صلى الله علیه و آله را به دو نور، یکى فاتحة الکتاب و دیگرى آیات پایانى سوره بقره بشارت داد که به هیچ پیامبر دیگرى داده نشده بود.
در روایت دیگرى از امام صادق علیه السلام آمده که این دو آیه، در معراج به پیامبر اعطا شد؛ امّا گویا هیچ یک از این دو روایت، به زمان نزول آیه اشاره‏ اى ندارند و فقط در مقام تکریم و تعظیم این دو آیه هستند.

---

در زمینه آثار و فضیلت قرائت آن، از پیامبر صلى الله علیه و آله نقل شده که هر کس دو آیه آخر بقره را در شب بخواند، او را کفایت می‏کند.
از امام علی علیه السلام نقل شده که هر کس اسلام را دریافته باشد، پیش از قرائت آمن‏الرسول و آیةالکرسی نمى‏خوابد.
این دو آیه، چکیده سوره بقره را در بر دارد و موضوع کلّى و غرض نهایى این سوره در همین دو آیه گنجانده شده است؛ زیرا در این سوره که بزرگ ‏ترین سوره قرآن است، مسلمانان دعوت شده‏اند تا به اصول اعتقادى اسلام چون اللّه، معاد، فرشتگان، پیامبران و کتاب‏هاى آسمانى ایمان بیاورند. بسیارى از تکالیف الهى درباره شؤون گوناگون امّت اسلامى نیز در همین سوره بیان شده و سرپیچى یهود از فرامین خداوند، ایمان نیاوردن به برخى پیامبران، تشریع تکالیف مشقّت بار و دشمنى با برخى فرشتگان در آن ذکر شده است.
در جهت مضامین این دو آیه و سفارش به فراگیرى و قرائت آن، از پیامبر صلى الله علیه و آله نقل شده که این دو آیه را فراگیرید و به دختران و پسرانتان بیاموزید؛ زیرا آن دو، هم قرآن و هم دعا است و خشنودى خداى رحمان را در پى دارد.
بر پایه برخى روایات، این دو آیه در معراج پیامبر در آسمان هفتم به وى عطا شد.

در روایتى که علی بن‌ابراهیم به سند خود از امام صادق علیه السلام نقل کرده، آمده است که آیه «آمن‏الرّسول» خطاب دو جانبه و بى‏واسطه خداوند با پیامبر در شب معراج است.
در این روایت، امام صادق علیه السلام از پیامبر صلى الله علیه و آله نقل مى‏کند: هنگامى که در معراج به سدرةالمنتهی رسیدم و تا اندازه دو قوس کمان به او نزدیک شدم، پروردگارم ندا داد: «ءَامنَ الرّسولُ بِما أُنزلَ إِلیهِ مِن رَبّهِ» و من از طرف خود و امّتم به خداوند پاسخ دادم: «و المُؤمِنونَ كُلٌّ ءَامنَ بِاللّهِ و مَلل- كَتهِ و كُتبهِ و رُسلهِ لانُفرّقُ بيَنَ أَحدٍ مِن رُسلِهِ» و گفتم: «سَمِعنا و أَطَعنا غُفرانَكَ رَبَّنا و إِلیكَ المَصِیر»؛ آن‏گاه خداوند فرمود: «لَايُكِلّفُ اللّهُ نَفسًا إِلّا وُسعَها لَها ماكَسبَت و عَلیهَا ما اکتَسبَت» و من از خدا خواستم: «رَبَّنا لَاتُؤاخِذنَا إَن نَسِینا أو أَخطَأنا» و خداوند فرمود: پذیرفتم.
گفتم: «رَبَّنا ولَاتَحمِل عَلَینا إِصرًا كَماحَملتَهُ عَلى الّذِینَ مِن قَبلِنا» و خداوند این دعا را نیز پذیرفت.
و گفتم «رَبَّنا و لَاتُحمّلنا مالَاطاقَةَ لَنَا بِهِ و اعفُ عَنّا واغفِرلَنا وارحَمنَا أَنتَ مَولنا فَانصُرنا عَلى‏القَومِ الکفِرین» و خداوند پاسخ داد: هر آن‏چه را از من خواستى، به تو و امّت تو بخشیدم.

در روایتى دیگر، پیامبر صلى الله علیه و آله با استناد به همین آیه فرموده است: چهار چیز (خطا، فراموشى، آن چه از روى اکراه انجام مى‏شود و آن چه خارج از طاقت انسان است) از امّت من برداشته شده است.

برپایه روایتى منقول از امام علی بن‌ الحسین علیهما السلام پیامبر به قرائت سه آیه آخر سوره بقره سفارش کرده است.

---