به آیه ۱۲ سوره مجادله "آیه نجوا " یا " آیه مناجات " مى گویند: " یا أیهاالذین ءامنوا اذا نجیتم الرسول فقدّموا بین یدى نجویکم صدقة ذلک خیر لکم و أطهر فان لم تجدوا فان الله غفور رحیم ؛ اى کسانى که ایمان آورده اید! هنگامى که مى خواهید با رسول خدا نجوا کنید - و سخنان در گوشى بگویید - قبل از آن صدقه ای (در راه خدا) بدهید، این براى شما بهتر و پاکیزه تر است ! و اگر توانایى نداشته باشید، خداوندغفور و رحیم است .
مفسران در شأن نزول این آیه گفته اند: جمعى از اغنیا و ثروتمندان خدمت پیامبر (ص) مى آمدند و با او نجوا مى کردند - این کار مایه نگرانى فقرا و موجب امتیازى براى ثروتمندان بود - این جا بود که آیه نازل شد و به آنان دستور داد که قبل از نجوا کردن با پیامبر (ص)، صدقه اى به مستمندان بپردازند، اغنیا نیز وقتى چنین دیدند از نجوا خوددارى کردند.
غالب مفسران شیعه و سنی نوشته اند، تنها کسى که به این آیه عمل کرد، امیر مؤمنان على (ع) بود. و این فضیلتى بزرگ براى علی (ع) است، که داستان آن در بیش تر کتاب های تفسیری و حدیثی آمده است .
با این که على (ع) در زمره ثروتمندان اصحاب پیامبر(ص) نبود و داراى زندگى ساده و زاهدانه اى بود، براى احترام به این حکم الهى در مدت کوتاه عمر این آیه، چند بار صدقه داد و مسائل ضرورى را از طریق نجوا با پیامبر (ص) در میان نهاد.
یکى از اهداف تشریع این حکم، جلوگیرى از گفت وگوهاى غیر ضرورى با پیامبر و رهبر جامعه بود که وقت ارزشمند او را با نجوا نگیرند؛ البته پس از تأمین این هدف، این آیه به وسیله آیه بعد از آن یعنى آیه ۱۳ همین سوره (مجادله) نسخ شد.
