• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

أصحاب الأیکه (لغات‌قرآن)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف




اصحاب‌الایکه: (اَصْحَابُ الاَیْکَةِ)
«ایکه» به معنای‌ «درخت» است و «اصحاب الایکه» همان قوم حضرت‌ «شعیب» هستند که در سرزمینی پر آب و مشجر، در میان‌ «حجاز» و «شام» زندگی می‌کردند.



(وَثَمُودُ وَقَوْمُ لُوطٍ وَأَصْحَابُ الأَيْكَةِ أُوْلَئِكَ الْأَحْزَابُ) (و نیز قوم ثمود و لوط و اصحاب ایکه [قوم شعیب‌]، اینها احزابی بودند که به تکذیب پیامبران برخاستند).
علامه طباطبایی در تفسیر المیزان می‌فرماید: اصحاب ایکه قوم شعیب‌اند، (در سوره حجر آمده:) کلمه «ایکه» به معنای بیشه‌ای است که درختان تو درهمی داشته باشد. بعضی‌
[۷] شریف لاهیجی، محمد بن علی، تفسیر شریف لاهیجی، ج۳، ص۳۹۳.
گفته‌اند این بیشه جنگلی بوده در نزدیکی‌های مدین که طایفه‌ای در آن زندگی می‌کرده‌اند و از جمله پیامبرانی که به سویشان مبعوث شده شعیب (علیه‌السّلام) بوده، وی اهل آن محل نبوده است و با مردمش بیگانه بوده؛ (در سوره شعراء آمده:) کلمه «ایکه» به معنای درخت به هم پیچیده است، و جمع آن «ایک» است، و به طوری که گفته‌ شده قوم ایکه در سرزمینی پر درخت چون جنگل زندگی می‌کرده‌اند که درخت‌هایش سر به هم داده بود و نیز به‌طوری‌ که گفته شده این مردم، معاصر با شعیب (علیه‌السّلام) و قوم او بودند، و یا یک طائفه از قوم او بوده‌اند. مؤید اینکه طائفه‌ای از قوم او بوده‌اند این است که در ذیل آیه می‌فرماید: (وَ اِنَّهُما لَبِاِمامٍ مُبِینٍ)، یعنی منزلگاه قوم لوط و قوم ایکه، هر دو بر سر بزرگ راهی قرار داشت و این را می‌دانیم که مقصود از این راه، آن راهی است که مدینه را به شام وصل می‌کند. بلادی که در این مسیر قرار داشته‌اند منزلگاه قوم لوط و قوم شعیب بوده‌اند، و چون می‌دانیم که همه این مسافت جنگلی بوده است، نتیجه می‌گیریم که قوم ایکه یک طائفه از قوم شعیب و سرزمین ایشان یک ناحیه از حوزه دعوت شعیب بوده که خداوند به خاطر کفرشان هلاکشان نموده است؛ که سرگذشت آنان در تفسیر سوره حجر و شعراء گذشت. (دیدگاه شیخ طبرسی در مجمع البیان:)


۱. ص/سوره۳۸، آیه۱۳.    
۲. راغب اصفهانی، حسین، المفردات، ط دارالقلم، ص۹۸.    
۳. طریحی، فخرالدین، مجمع البحرین، ت الحسینی، ج۵، ص۲۵۶.    
۴. مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج۱۹، ص۲۴۹.    
۵. ص/سوره۳۸، آیه۱۳.    
۶. مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۴۵۳.    
۷. شریف لاهیجی، محمد بن علی، تفسیر شریف لاهیجی، ج۳، ص۳۹۳.
۸. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۵، ص۴۴۰.    
۹. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۵، ص۳۱۲.    
۱۰. رازی، فخر الدین، تفسیر کبیر، ج۱۹، ص۱۵۷.    
۱۱. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۲، ص۲۷۳.    
۱۲. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۲، ص۱۸۵.    
۱۳. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۷، ص۲۸۲.    
۱۴. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۷، ص۱۸۵.    
۱۵. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۲۱، ص۷۸.    
۱۶. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۸، ص۷۳۰.    



مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «أصحاب الأیکه»، ص۴۸.    


رده‌های این صفحه : لغات سوره ص | لغات قرآن




جعبه ابزار