ابوالقاسم کوفی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اَبوالقاسم کوفی،
فقیه و
متکلم میباشند.
اَبوالقاسم کوفی، علی بن احمد بن موسی (د ۳۵۲ق/۹۶۳ م)، فقیه و متکلم میباشند.
از تاریخ ولادت و زندگی او اطلاعی دردست نیست.
آنچه دباره
تبار او آوردهاند، این است که وی، خود را
علوی و از احفاد هارون، فرزند
امام موسی کاظم (علیهالسلام) معرفی میکرده است.
برخی او را از نوادگان
موسی مبرقع ، فرزند
امام جواد (علیهالسلام) دانستهاند،
ولی بن ابر آنچه عمری
از استاد خود
ابن طباطبای نسابه نقل میکند، ادعای علوی بودن او کذب است. آنچه تقریباً همهً منابع بر آن اتفاق دارند، این است که وی نخست
امامی بوده، اما در اواخر عمر به
غلو گراییده است.
ابوالقاسم کوفی از پدرش و
علی بن ابراهیم قمی ، صاحب تفسیر و
محمد بن جعفر کوفی اسدی روایت کرده است.
فرزندش ابومحمد و نیز
ابوعمران کرمانی ،
شیخ حیدر بن محمد بن نعیم سمرقندی و
تلعبکری از او روایت کرده است.
ابوالقاسم کوفی در
جمادیالاول ۳۲۵ در کرمی (یا آبگرم)
در پنج فرسخی فسا درگذشت و همانجا به خاک سپرده شد،
اما عمری
از قول استاد خود نوشته است که قبر او در ری است.
به ابوالقاسم کوفی، بالغ بر ۵۰ کتاب در موضوعات مختلف فقهی، فلسفی، کلامی، اخلاقی و تفسیر نسبت داده شده است
طوسی بسیاری از کتابهای او را میپسندند و میگوید:آنها را هنگامی نوشته که بر راه راست بوده است، اما کتابهای بعدی او را دارای غلو و تخلیط میشمارد.
به گفته
مامقانی اگر روایتی از او دردست باشد که ثابت شود آن را پیش از انحرافش روایت کرده است، میتوان آن را اخذ کرد وگرنه قابل اعتنا نیست. از ابوالقاسم کوفی، تنها دو اثر دردست است:
الاستغاثه فی بدع الثلاثه، که کتاب مشهور اوست و به گفته افندی
و خوانساری،
وی آن را در اوان
استقامت و
بصیرتش نوشته شده است. وی در این کتاب
بدعتهایی را برای سه خلیفه نخستین برشمرده است که به تصریح وی پیروان آنان نیز بدانها اقرار دارند.
مجلسی در مقدمه
بحار این کتاب را به سهو، تاً لیف
ابن میثم بحرانی دانسته است. کتاب الستغاثه دوباره در نجف به چاپ رسیده است.
الآداب و مکارم الاخلاق، یک نسخه از این اثر در کتابخانه قاهره موجود است.
نجاشی این آثار را از او یاد کرده است: ابطال مذهب
داود بن علی الاصبهانی ، الانبیاء، الاوصیاء، تثبیت المعجزات، تثبیت نبوه الانبیاء، تناقض احکام المذاهب الفاسده، تناقض اقاویل المعتزله، الرد علی ارسطا طالیس، الرد علی الزیدیه، فساد اقاویل الاسماعیلیه، فساد قول البراهمه، الفقه علیتر تیب المزنی و معرفه وجود الحکمه.
(۱) آقابزرگ، الذریعه.
(۲) ابوالقاسم کوفی، علی بن احمد، الاستغاثه، نجف ۱۳۶۸ق.
(۳) افندی، عبداللـه، ریاض العلماء، به کوشش سید احمد حسینی، قم، ۱۴۰۱ق.
(۴) خوانساری، محمد باقر، روضات الجنات، تهران، ۱۳۸۲ق/۱۹۶۲م.
(۵) طوسی، محمد بن حسن، الفهرست، به کوشش سیدمحمد صادق آل بحر العلوم، نجف، المکتبه المرتصویه.
(۶) عمری، علی بن محمد، المجدی فی انساب الطالبین، به کوشش احمد مهدوی دامغانی، قم، ۱۴۰۹ق.
(۷) قمی، عباس، هدیه الاحباب، تهران، ۱۳۶۲ش.
(۸) بامقانی، عبداللـه، تنقیح المقال، نجف، ۱۳۵۰ق.
(۹) مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، بیروت، ۱۴۰۳ق/۱۹۸۳م.
(۱۰) نجاشی، احمد بن علی، رجال، به کوشش محمدجواد نائینی، ۱۴۰۸ق/۱۹۸۸م.
(۱۱) نوری حسین بن محمدتقی، مستدرک الوسائل، تهران، ۱۳۱۸-۱۳۲۱ق.
دانشنامه بزرگ اسلامی، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، برگرفته از مقاله «ابوالقاسم کوفی»،ج۶، ص۲۴۹۲.