اتی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اتی اصطلاحی قرآنی از ریشه اِتْیَان بمعنی آمدن و آوردن است.
باب افعال آن نیز به معنای دادن و عطاکردن در
قرآن کریم ذکر شده است.
«اَتی اَمْرُ اللَّهِ فَلا تَسْتَعْجِلُوهُ؛
امر خدا آمد آن را به عجله نخواهید» و مثل «وَ اللَّاتِی یَاْتِینَ الْفاحِشَةَ مِنْ نِسائِکُمْ؛
زنانی که
زنا می‌آورند». در
تفسیر المیزان ذیل آیه فوق هست «یُقالُ اَتَاهُ وَ اَتَی بِهِ ای فَعَلَه».
در
قرآن مجید اغلب بمعنی آمدن بکار رفته و بمعنی آوردن خیلی کم آمده است.
آتَی یُؤتِی اِیتَاءً از
باب افعال بمعنی دادن و عطا کردن است مثل «وَ آتَی الْمالَ عَلی حُبِّهِ وَ اَقامَ الصَّلاةَ وَ آتَی الزَّکاةَ- و آتاهُ اللَّهُ الْمُلْکَ- و آتُوهُمْ مِنْ مالِ اللَّهِ- و آتاکُمْ مِنْ کُلِّ ما سَاَلْتُمُوهُ» در آیاتی که «اُوتُوا الْکِتابَ» و نظیر آن واقع شده باید در ترجمه گفت: کسانی که به آنها کتاب داده شده است زیرا در آیاتی نظیر «الَّذِینَ اُوتُوا الْکِتابَ... الَّذِینَ اُوتُوا الْعِلْمَ وَ الْاِیمانَ» مفعول اول
نائب فاعل و تقدیرش «آتَاهُمُ اللَّهُ الْکِتَابَ- آتَاهُمُ اللَّهُ العِلْمَ» می‌باشد.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «ابابیل»، ج۱، ص۲۱.
