• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

اراده آمری

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف


اراده آمری به اراده شخص امر و نهی کننده در اوامر و نواهی تشریعی اطلاق می‌شود.


اراده آمری، مقابل اراده فاعلی است. در اوامر و نواهی تشریعی، اراده کسی را که امر یا نهی می‌کند، اراده آمری می‌گویند؛ برای مثال، در امر مولا به نماز ، اراده مولا را نسبت به انجام نماز، اراده آمری گویند، زیرا اراده کرده که مراد او در خارج به وسیله شخصی دیگر و به اراده او محقق گردد و به همین خاطر از طریق امر یا نهی مولوی ، آن شخص را به انجام فعل وادار یا از به جا آوردن آن باز می‌دارد.
[۱] مکارم شیرازی، ناصر، انوار الاصول، ج۱، ص۵۰۹.
[۲] نائینی، محمد حسین، فوائد الاصول، ج۱، ص (۲۳۵-۲۳۲).    
[۳] جزایری، محمدجعفر، منتهی الدرایة فی توضیح الکفایة، ج۶، ص (۸۳-۸۲).
[۴] شاطبی، ابراهیم بن موسی، الموافقات فی اصول الشریعة، ج۲، جزء ۳، ص۹۰.


۱. ↑ مکارم شیرازی، ناصر، انوار الاصول، ج۱، ص۵۰۹.
۲. ↑ نائینی، محمد حسین، فوائد الاصول، ج۱، ص (۲۳۵-۲۳۲).    
۳. ↑ جزایری، محمدجعفر، منتهی الدرایة فی توضیح الکفایة، ج۶، ص (۸۳-۸۲).
۴. ↑ شاطبی، ابراهیم بن موسی، الموافقات فی اصول الشریعة، ج۲، جزء ۳، ص۹۰.


فرهنگ‌نامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، برگرفته از مقاله «اراده آمری».

رده‌های این صفحه : اراده
جعبه ابزار