استعمال لفظ در شخص
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
استعمال لفظ در شخص بر
اطلاق لفظ و
اراده شخص آن لفظ اطلاق می‌شود.
استعمال لفظ در شخص، از اقسام
استعمال لفظ در لفظ و به معنای اطلاق لفظ و اراده شخص آن است.
در این نوع استعمال، لفظی بر زبان آورده شده و خود آن اراده می‌شود، نه
نوع ،
صنف و یا مثل آن، مانند آن که گفته شود «زید لفظ» و از آن، شخص کلمه زید قصد شود؛ یعنی لفظ زید، لفظ است.
درباره استعمال لفظ در شخص، میان
اصولیون اختلاف است.
برخی مانند مرحوم «
صاحب فصول » معتقدند صحت
اطلاق مذکور بدون
تأویل و تصرف، محل اشکال است، زیرا یا اتحاد دال و مدلول پیش می‌آید و یا مستلزم
ترکیب قضیه از دو جزء خواهد بود، که هر دو باطل است.
برخی دیگر هم چون مرحوم «
صاحب کفایة » معتقدند استعمال لفظ در شخص، استعمال نیست.
فرهنگ‌نامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، برگرفته از مقاله «استعمال لفظ در شخص».
