استنابه
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
استنابه به معنی
نایب گرفتن است. و در باب
جهاد به آن اشاره شده است.
در
اصطلاح فقهی در باب
جهاد به این معنی است: کسی که بر او جهاد
واجب عینی نیست، از طرف خود و با
خرج و
مال شخصی،
نایب بگیرد و به جبهه جهت
جنگ با
دشمن بفرستد.
ریشه آن،
حدیث زیر است:
امام باقر (ع) فرمود: «انَّ عَلِیًّا (ع) سُئِلَ عَنِ الْاجْعالِ لِلْغَزْوِ؟ فَقالَ: لابَأْسَ بِهِ بِانْ یَغْزُوالرَّجُلُ عَنِ الرَّجُلِ وَ یَأْخُذَ مِنْهُ الْجُعُل»
«از
حضرت علی (ع) در باره قرار دادن فردی به جای خود جهت رفتن به جنگ با دشمن سؤال شد؟ حضرت فرمود:
جایز است کسی از دیگری نیابت کند و به جهاد رود و از او طبق
قرار داد اجرت و
مزد بگیرد.»
جمعی از نویسندگان، پژوهشکده تحقیقات اسلامی، اصطلاحات نظامی در فقه اسلامی، ص۱۶.
