اصحاب رأی، مقابل اصحاب حدیث، به پیروان یکی از دو گرایش اصلی در فقه سدههای نخستین اسلامی که مروج کاربرد شیوههای اجتهاد به رأی در استنباط فقهی بودهاند اطلاق میگردد.
ابوحنیفه در برخورد با ادله سنن، اخبار ضعیف و غیر ثابت (به زعم خود) را در اثباتسنت نبوی معتبر نمیدانست و در موارد تعارض اخبار، سنت غیر ثابت را در برابر سنت ثابت کنار مینهاد.
وی در مواجهه با آراءصحابه، اتفاق آنان را حجت میشمرد و در موارد اختلاف، خود را مجاز به حق انتخاب بر وفق رأی میدانست.
وی بیشترین زمینه برای کاربرد رأی و قیاس را در آن بخش از احکامشریعت میدانست که به موضوعات روزمره مربوط میشوند.
