اطلاق احوالی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شمول
حکم نسبت به حالات متفاوت
مصداق جزئی را اطلاق احوالی گویند.
اطلاق احوالی، مقابل
اطلاق افرادی می‌باشد و عبارت است از در نظر گرفتن
اطلاق در معنایی جزئی، به حسب احوال متفاوتی که برای آن امکان دارد.
لحاظ شمول و سریان در مطلق به دو صورت است:
۱. لحاظ افراد، در جایی که معنا کلی و دارای افراد باشد؛
۲. لحاظ احوال، در جایی که معنا جزئی باشد.
اطلاق احوالی در جایی است که برای معنای جزئی، احوال متفاوتی باشد. در این حالت اگر چه معنا دارای یک فرد می‌باشد، ولی این فرد حالات مختلفی دارد، مثل: حالت مرض یا سلامتی، و یا حالت سواره یا پیاده بودن که بر زید
عارض می‌شود؛ بنابراین،
لفظ زید به لحاظ این احوال،
اطلاق دارد؛ یعنی قابلیت صدق بر هر یک از این حالات را دارد و اگر گفته شود: «اکرم زیدا»، اطلاق احوالی، تمام حالات او را در بر می‌گیرد.
فرهنگ نامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، برگرفته از مقاله «اطلاق احوالی».
