الیاس بن یوسف نظامی گنجوی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
الیاس بن یوسف بن زکی بن مؤید، ملقب به جمال‌الدین و مکنی به ابومحمد معروف به حکیم نظامی گنجوی از اعاظم شعرای
فارسی زبان است.
الیاس بن یوسف بن زکی بن مؤید، ملقب به جمال‌الدین و مکنی به ابومحمد (در ضبط اسم و نسب نظامی اختلاف است، قزوینی در
آثارالبلاد نام او را ابومحمد النظامی آورده است،
عوفی در
لباب الالباب: الحکیم الکامل نظامی گنجه‌ای، هدایت در
مجمع الفصحا: نظام‌الدین احمد الیاس بن ابویوسف بن مؤید المطرزی و خود
شاعر نام و نسب خویش را چنین بیان کرده است: در خط نظامی ار نهی گام بینی عدد هزار و یک نام و الیاس کالف بری ز لامش هم با نود و نه است نامش گر شد پدرم به نسبت جد یوسف پسر زکی مؤید) و معروف به حکیم نظامی گنجوی از اعاظم شعرای
فارسی زبان است.
وی در حوالی سنهء ۵۳۰ ه ق (سال ولادت وی به درستی معلوم نیست، محققان حدس‌های گوناگونی زده‌اند، بعضی رقم ۵۳۵ و برخی سنین بین ۵۴۰ تا ۵۵۳ را اختیار کرده‌اند، آقای دکتر صفا سال ۵۳۰ را به صواب نزدیک‌تر دانسته‌اند برای اطلاع از نظرهای گوناگون و همچنین دلایلی که آقای دکتر صفا اقامه کرده است، رجوع شود به تاریخ ادبیات در ایران دکتر صفا.) از مادری کردنژاد در گنجه بزاد (راجع به مادرش گفته است: گر مادرم آن رئیسهء کرد مادرصفتانه پیش من مرد. اشعار او همه جا ذکر گنجه است و تقریباً در این مطلب همهء تذکره‌نویسان اتفاق دارند بعضی به دلیل این ابیات: چو دُر گرچه در بحر گنجه گمم ولی از قهستان شهر قمم به تفرش دهی هست تا نام او نظامی از آنجا شده نام جو اصل او را قهستان قم دانسته‌اند، آقای دکتر صفا احتمال می‌دهند که این ابیات الحاقی باشد و از نظامی نباشد)
همهء عمر خود را در گنجه به
زهد و عزلت بسر برد و تنها سفری کوتاه مدت به دعوت سلطان قزل ارسلان به سی فرسنگی گنجه کرد. (که ناگه پیکی آمد نامه در دست به تعجیلم درودی داد و بنشست که سی روزه سفر کن کاینک از راه به سی فرسنگی آمد موکب شاه) و از این پادشاه عزت و حرمت دید از شاعران همزمان خویش با خاقانی ارتباط داشته است.
و در
مرگ او رثائی گفته است از شاهان معاصر با اینان مربوط بوده است: فخرالدین بهرامشاه حکمفرمای ارزنگان از دست نشاندگان قلج ارسلان که کتاب
مخزن الاسرار را به نام او به نظم درآورده است، اتابک شمس‌الدین محمد جهان پهلوان که منظومهء خسرو و شیرین بدو تقدیم شده است، و طغرل بن ارسلان سلجوقی و قزل ارسلان بن ایلدگز که در همین منظومه از ایشان نام برده است، ابوالمظفر اخستان بن منوچهر شروانشاه که لیلی و مجنون را به نام او کرده است، نصرة‌الدین ابوبکر بن جهان پهلوان اتابک آذربایجان که شرفنامه به نام او مصدر است، و چند تن دیگر از امرا و اتابکان آن سامان.
در تاریخ وفات نظامی هم چون تاریخ ولادتش اختلاف است، دولتشاه (در چاپ هند
تذکرة الشعراء، سال ۵۷۰ ضبط است
و در چاپ اروپائی این کتاب ۵۷۶.
) را نوشته است و
حاجی خلیفه ۵۹۶ و آذر بیگدلی ۵۸۹ و هدایت ۵۷۶ و تقی‌الدین کاشی ۶۰۶ و مؤلف
نتایج الافکار) سال ۵۷۰ ۶۰۲ ه ق بنا به تحقیقی که آقای دکتر صفا کرده است با احتساب ۸۴ سال عمر نظامی و فرض اینکه وی در سال ۵۳۰ ولادت یافته باشد عدد ۶۱۴ برای سال درگذشت او به صواب نزدیک‌تر می‌نماید مدفن او در گنجه است.
آقای دکتر صفا راجع به سبک و اشعار نظامی آورده: وی از شاعرانی است که بی‌شک باید او را در شمار ارکان شعر فارسی و از استادان مسلم این زبان دانست، وی از آن سخنگویانی است که مانند
فردوسی و
سعدی توانست با ایجاد یا تکمیل سبک خاصی توفیق یابد. تنها شاعری که توانست شعر تمثیلی را در
زبان فارسی به حد اعلای تکامل برساند نظامی است،
وی در انتخاب الفاظ و کلمات مناسب و ایجاد ترکیبات خاص تازه و ابداع و اختراع معانی و مضامین نو و دلپسند در هر مورد و تصویر جزئیات و نیروی تخیل و دقت در وصف و ایجاد مناظر رائع و ریزه‌کاری در توصیف طبیعت و اشخاص و احوال و بکار بردن تشبیهات و استعارات مطبوع و نو، در شمار کسانی است که بعد از خود نظیری نیافته است.
آثاری که از این سخن سرای قوی طبع نازک‌اندیشه بازمانده است، عبارت است از.
دیوان قصاید و غزل‌ها و قطعات او که به روایت دولتشاه بالغ بر ۲۰۰۰۰
بیت بوده است، و اکنون از آن همه جز مختصری بدست نیست، قصاید و غزلیات بازمانده از آن دیوان بزرگ را مرحوم وحید دستگردی فراهم آورده و به نام گنجینهء گنجوی منتشر ساخته است و اینک نمونه‌ای از اشعار این دیوان از قصاید اوست:
در این چمن که ز پیری خمیده شد کمرم// ز شاخه‌های بقا بعد ازین چه بهره برم
نه سایه‌ای است ز نخلم نه میوه‌ای کس را// که تندباد حوادث بریخت برگ و برم
ز نافه مشک تر آیدپدید و این عجب است// که نافه گشت عیان از سواد مشک ترم
نشست برف گران بر سرم ز موی سپید// ز پست گشتن بام وجود در خطرم
شدم ز ضعف بدانسان که گر چو سایه به خاک// مرا کشند نیابد کسی از آن اثرم
کمان صفت به دوتا گشت قامتم گوئی// ز بیم تیر اجل رفته در پس سپرم
و نیز:
خوشا جانی کز او جانی بیاسود// نه درویشی که سلطانی بیاسود
نکوئی بر نکوروئی بماناد// که از لبهاش دندانی بیاسود
به عمر خود پریشانی مبیناد// دلی کز وی پریشانی بیاسود.
مثنوی مخزن الاسرار که در حدود ۲۲۶۰ بیت است به بحر سریع، مشتمل بر ۲۰ مقاله در
اخلاق و مواعظ و حکم که در حدود سال ۵۷۰ ه ق به اتمام رسیده است و از آن است این ابیات:
ی به زمین بر چو فلک نازنین// نازکشت هم فلک و هم زمین
هر که تو بینی ز سپید و سیاه// بر سر کاری است درین کارگاه
جغد که شوم است به افسانه در// بلبل گنج است به ویرانه در
هر که درین پرده نشانیش هست// درخور تن قیمت جانیش هست
نیک و بد ملک به کار تواند// در بد و نیک آینه دار تواند
مثنوی خسرو و شیرین به بحر هزج مسدس مقصور و محذوف در ۶۵۰۰ بیت، که به سال ۵۷۶ ه ق نظمش پایان گرفته است و این مثنوی از دلکش‌ترین شاهکارهای عشقی زبان فارسی است ابیات زیر در توصیف آب تنی کردن شیرین از آنجاست:
چو قصد چشمه کردآن چشمه ٔ نور// فلک را آب در چشم آمد از دور
سهیل از شعر شکرگون برآورد// نفیر از شعری گردون برآورد
پرندی آسمانگون بر میان زد// شد‌اندر آب و آتش در جهان زد
فلک را کرد کحلی پوش پروین// موصل کرد نیلوفر به نسرین
حصارش نیل شد، یعنی شبانگاه// ز چرخ نیلگون سر برزد آن ماه
تن سیمینش می‌غلطید در آب// چو غلط قاقمی برروی سنجاب
در آب‌انداخته از گیسوان شست// نه ماهی بلکه ماه آورده دردست
مگردانسته بود از پیش دیدن// که مهمانی نوش خواهد رسیدن
در آب چشمه سار آن شکر ناب// ز بهر میهمان می‌ساخت جلاب
مثنوی لیلی و مجنون به بحر هزج مسدس اخرب مقبوض مقصور و محذوف و ۴۷۰۰ بیت است، نظم این مثنوی به سال ۵۸۸ ه ق به پایان رسیده است و از آنجاست:
مجنون چو حدیث عشق بشنید// اول بگریست، پس بخندید
ازجای چو مار حلقه برجست// در حلقه ٔ زلف کعبه زد دست
می‌گفت گرفته حلقه در بر// کامروز منم چو حلقه بر در
در حلقه ٔ عشق جان فروشم// بی حلقه ٔ او مباد گوشم
یارب به خدائی خدائیت// و آنگه به کمال پادشائیت
کز عشق بغایتی رسانم// کو ماند اگر چه من نمانم
گر چه ز شراب عشق مستم// عاشقتر از این کنم که هستم.
مثنوی هفت پیکر که آن را بهرامنامه و هفت گنبد نیز خوانده‌اند، در ۵۱۳۶ بیت به بحر خفیف مسدس مخبون مقصور و محذوف است در سرگذشت افسانه‌ای بهرام گور، عشقبازی او با هفت دختر از شاهزادگان هفت اقلیم، از آن منظومه است در صفت خورنق:
چونکه برشد به بام او بهرام// زهره برداشت بر نشاطش جام
کوشکی دید کرده چون گردون// آفتابش درون و ماه برون
آفتاب از درون به جلوه گری// مه ز بیرون چراغ رهگذری
بر سر او همیشه باد وزان// دوراز آن باد کوست باد خزان
مثنوی دیگر اسکندرنامه است در ۱۰۵۰۰ بیت به بحر متقارب مثمن مقصور و محذوف، مشتمل بر دو بخش یکی شرفنامه، دیگری اقبالنامه که در حوالی سال ۶۰۰ به اتمام رسیده است و این ابیات در
مرگ دارا از آن کتاب است:
سکندر چو دانست کآن ابلهان// دلیرند بر خون شاهنشهان
پشیمان شد از کرده پیمان خویش// که برخاستش عصمت از جان خویش
چو در موکب قلب دارا رسید// ز موکب روان هیچکس را ندید
تن مرزبان دید در خاک و خون// کلاه کیانی شده سرنگون
سلیمانی افتاده در پای مور// همان پشه‌ای کرده بر پیل زور
به بازوی بهمن برآموده مار// ز رویین دژ افتاده اسفندیار
نهال فریدون و گلزار جم// بباد خزان گشته تاراج غم
نسب نامه ٔ دولت کیقباد// ورق بر ورق هر سوئی برده باد
(برای اطلاعات بیشتر مراجعه شود به
)
سایت علما و عرفا، برگرفته از مقاله «نظامی گنجوی»، تاریخ بازیابی ۱۳۹۶/۰۳/۲۰.
