• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

امانت (مفردات‌نهج‌البلاغه)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف


امانت یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای چیزی است که انسان را نسبت به آن، امین و مورد اعتماد شمرده‌اند و لازم است در زمان مقرر به امانت‌گذار بازپس داده شود. حضرت علی (علیه‌السلام) در بیانی خطاب به یکی از کارگزاران حکومت این کلمه را در همین معنی بکار برده است.


امانت به معنای چیزی که انسان را به آن امین کرده‌اند و واجب الرّد است؛ می‌باشد.

آن حضرت به اشعث بن قیس فرماندار آذربایجان در همین خصوص، چنین نوشته است: «و انّ عملک لیس لک بطعمة و لکنّه فی عنقک امانّة و انت مسترعی لمن فوقک؛
[۱] صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۳۶۶، نامه۵.    
بدان کار و حکومت تو طعمه و خوردنی نیست بلکه در گردن تو امانت است ما فوق تو (امام علیه‌السلام) مراقب توست.»
امین: به کسی که نسبت به عمل او اطمینان و ایمنی هست؛ گفته می‌شود.
همچنین آن حضرت (علیه‌السلام) در رابطه با رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) فرموده‌اند: «امین وحیه و خاتم رسله و بشیر رحمته و نذیر نقمته.»
[۲] صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۲۴۷، خطبه۱۷۳.    


۱. ↑ صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۳۶۶، نامه۵.    
۲. ↑ صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۲۴۷، خطبه۱۷۳.    


• قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «امن»، ص۸۱.    


رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه‌ شناسی
جعبه ابزار