بدیع‌الزمان بن علیرضا تبریزی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بدیع الزّمان تبریزی،
خوشنویس و
شاعر قرن یازدهم است.
فرزند ارشد علیرضا تبریزی معروف به عبّاسی بود؛ خوشنویسی را نزد
پدر آموخت و در نگاشتن
نستعلیق و
نسخ مهارت تمام یافت، به تحصیل علوم نیز روی آورد تا جایی که «در علوم حکمیّه استادی ماهر گشت».
بدیع الزمان،
ادبیات عرب و زبان ترکی را نیز نزد استادان فن فراگرفت.
او به سرودن
شعر رغبت تمام داشت و بدیعا تخلص می‌کرد.
بدیع الزمان را از مشاهیر خوشنویسان دانسته‌اند.
میرزا
سنگلاخ خراسانی درباره او می‌نویسد: «قلم فسخ بر خطوط خطاطان نسخ نویس کشیده و خط نسخ تعلیقش در میان خوشنویسان مسلّم گردیده»
و از او با
لقب نیک نگار یاد می‌کند
اما در مآخذ قدیمتر،
این لقب برای بدیع الزمان دیده نمی‌شود.
ظاهراً سنگلاخ، چنانکه برای بعضی خطاطان دیگر نیز چنین کرده، این لقب را به وی داده است.
از جمله آثار بدیع الزمان قطعه‌ای
رباعی در مدح
شاه صفی است که نشان می‌دهد تا سال ۱۰۳۸، تاریخ جلوس شاه صفی، در قید حیات بوده است.
بدیع الزمان در
اصفهان درگذشت و مدفنش را در
قبرستان تخت فولاد اصفهان نوشته‌اند.
(۱)
عبدالمحمد ایرانی، پیدایش خط و خطاطان، مصر ۱۳۴۶، چاپ افست تهران.
(۲) مهدی بیانی، احوال و آثار خوشنویسان، تهران ۱۳۶۳ ش.
(۳) محمدعلی تربیت، دانشمندان آذربایجان، تهران ۱۳۱۴ ش.
(۴) هدایت الله سپهر، تذکرة خوشنویسان، (تهران).
(۵) میرزا سنگلاخ خراسانی، تذکرة الخطاطین، تبریز ۱۲۹۱ـ۱۲۹۵.
(۶) احمد بن حسین منشی قمی، گلستان هنر، چاپ احمد سهیلی خوانساری، تهران ۱۳۶۶ ش، ص نوزده، ۱۲۶.
دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «بدیع الزمان تبریزی»، شماره۸۰۳.
