تعتعه (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
تَعْتَعَة (به فتح تاء و سکون عین) یا
تَعْتَع، یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای
اجبار و ناتوانی از سخن گفتن در اثر گرفتاری و خستگی می‌باشد که
حضرت علی (علیه‌السلام) در
نامه‌ای خطاب به
مالک اشتر، از این واژه استفاده نموده است.
تَعْتَعَة (به فتح تاء و سکون عین) یا تَعْتَع، به معنای اجبار و عجز از سخن گفتن در اثر گرفتاری و خستگی آمده است.
امام (صلوات‌الله‌علیه) در
نامه ۵۳، خطاب به مالک اشتر چنین می‌نویسد: چون اهل حاجت به نزد تو می‌آیند کسی از نگهبانانت در آنجا نباشد، تا گوینده آن‌ها بدون ترس سخن گوید: «حتی بکلمک متکلمهم غیر متتعتع.»
سپس در ادامه از
رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم) نقلی آورده است که ایشان فرموده‌اند: «لن تقدس امة لا یؤخذ للضعیف فیها حقّه من القوی غیر متتعتع؛
مقدس نمی‌شود
امّتی که در آن حق ضعیف از قوی بدون
اکراه گرفته نمی‌شود.» ظاهراً منظور از آن اکراه و اجبار باشد.
این واژه یک‌بار نیز با لفظ «تعتعوا» آمده است: «و نطقت حین تعتعوا.»
این واژه سه بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «تعتعه»، ص۱۷۴.
