تقوا و خالقیت خدا (قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
خالق همه موجودات
عالم خداوند است و
انسان باید به این نکته توجه داشته باشد که خالق و
مخلوق موجودات عالم خداوند است که این توجه در واقع باعث
تقوا و پرهیزگاری است.
توجه
انسان به خالقیت
خداوند و
مخلوق بودن خود، باعث
تقوا و پرهیزکاری او می‌شود.
«یـایها الناس اعبدوا ربکم الذی خلقکم والذین من قبلکم لعلکم تتقون؛
ای مردم! پروردگار خود را پرستش کنید؛ آن کس که شما، و کسانی را که پیش از شما بودند آفرید، تا پرهیزکار شوید».
براى برانگیختن حس شکرگزارى
مردم، و جذب آنها به
عبادت پروردگار از مهمترین
نعمت شروع مى کند که نعمت خلقت و
آفرینش همه انسانها است، نعمتى که هم نشانه قدرت خدا است، و هم علم و
حکمت او و هم
رحمت عام و خاصش چرا که در خلقت انسان این گل سر سبد عالم هستى، نشانه هاى علم و قدرت بى پایان
خدا و نعمتهاى گسترده اش کاملا به
چشم مى خورد. آنها که در برابر خدا
خاضع نیستند و او را پرستش نمى کنند غالبا به خاطر این است که در آفرینش خویش و پیشینیان نمى اندیشند، و به این نکته توجه ندارند که این آفرینش بزرگ را نمى توان به عوامل کور و کر طبیعى نسبت داد، و این نعمتهاى حساب شده و بى نظیر را که در جسم و جان انسان، نمایان است، نمى توان از غیر مبدء علم و قدرت بى پایانى دانست. بنابراین یادآورى این نعمتها، هم دلیلى است بر خداشناسى، و هم محرکى است براى شکرگزارى و پرستش. نتیجه این پرستش،
تقوا و پرهیزگارى است (لعلکم تتقون)
«یـایها الناس اتقوا ربکم الذی خلقکم...؛
ای
مردم! از (مخالفت) پروردگارتان بپرهیزید! همان کسی که همه شما را از یک انسان آفرید؛ و
همسر او را (نیز) از جنس او خلق کرد؛ و از آن دو، مردان و زنان فراوانی (در روی
زمین) منتشر ساخت. و از خدایی بپرهیزید که (همگی به عظمت او معترفید؛ و) هنگامی که چیزی از یکدیگر می‌خواهید، نام او را می‌برید! (و نیز) (از قطع رابطه با) خویشاوندان خود، پرهیز کنید! زیرا خداوند، مراقب شماست».
در این
آیه مى خواهد مردم را به تقوا و پروا داشتن از پروردگار خویش دعوت کند، مردمى که در اصل انسانیت و در حقیقت بشریت با هم متحدند و در این حقیقت بین زنشان و مردشان، صغیرشان و کبیرشان، عاجزشان و نیرومندشان، فرقى نیست، دعوت کند تا مردم درباره خویش به این بى تفاوتى پى ببرند تا دیگر مرد به
زن و
کبیر به
صغیر ظلم نکند و با ظلم خود مجتمعى را که خداوند آنان را به داشتن آن اجتماع هدایت نموده آلوده نسازند، اجتماعى که به منظور تتمیم سعادتشان و با احکام و قوانین نجات بخش تشکیل شده مجتمعى که خداى عزوجل آنان را به تاءسیس آن ملهم نمود، تا راه زندگیشان را هموار و آسان کند همچنین هستى و بقاى فرد فرد و مجموعشان را حفظ فرماید.
«واتقوا الذی خلقکم والجبلة الاولین؛
و از (نافرمانی) کسی که شما و اقوام پیشین را آفرید بپرهیزید!».
سپس
شعیب در آخرین دستورش در این بخش از سخن بار دیگر آنها را به تقوى دعوت مى کند، و مى گوید: از خدائى بپرهیزید که شما و اقوام پیشین را آفرید (و اتقوا الذى خلقکم و الجبلة الاولین). شما تنها قوم و جمعیتى نیستید که روى این زمین گام نهاده اید، قبل از شما پدرانتان و اقوام دیگر آمدند و رفتند، گذشته آنها و آینده خویش را فراموش نکنید.
«اذ قال لقومه الا تتقون• اتدعون بعلا وتذرون احسن الخــلقین؛
به خاطر بیاور هنگامی را که به قومش گفت: آیا تقوا پیشه نمی‌کنید؟!• آیا
بت بعل را می‌خوانید و بهترین آفریدگارها را رها می‌سازید».
فرهنگ قرآن، مرکز فرهنگ و معارف قرآن، برگرفته از مقاله «تقوا و خالقیت خدا»
