تقوا و ولایت کافران (قرآن)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف

---

انسان متقی ولایت کافرانی که دین را به استهزاء گرفته‌اند را نمی‌پذیرد.

---

پرهیز از قبول ولایت کافران تمسخر کننده دین، برخاسته از تقوا است:
یـایها الذین ءامنوا لا تتخذوا الذین اتخذوا دینکم هزوا ولعبـا من الذین اوتوا الکتـب من قبلکم والکفار اولیاء واتقوا الله ان کنتم مؤمنین.
ای کسانی که ایمان آورده‌اید! افرادی که آیین شما را به باد استهزاء و بازی می‌گیرند (از اهل کتاب و مشرکان) ولی خود انتخاب نکنید و از خدا بپرهیزید اگر ایمان دارید!

یا ایها الذین آمنوا لا تتخذوا الذین اتخذوا دینکم هزوا و لعبا: کسانی که در باطن کافرند و به زبان اظهار ایمان می‌کنند. معنای بازی کردن آنها با دین همین است.
من الذین اوتوا الکتاب من قبلکم و الکفار اولیاء: از یهود و نصاری و کافران. چنین کسانی را دوست مگیرید، بنابراین مقصود این است که اهل کتاب و اهل شرک و اهل نفاق، دین را مورد استهزا قرار داده‌اند. دلیل استهزای اهل شرک، این آیه است:
«انا کفیناک المستهزئین الذین یجعلون مع الله الها آخر» ما ترا از استهزا کنندگان حمایت می‌کنیم، آنان که با خداوند خدایی دیگر قرار می‌دهند) و دلیل استهزای منافقان این آیه: «و اذا خلوا الی شیاطینهم قالوا انا معکم انما نحن مستهزؤن» و هنگامی که با دوستان شیطان صفت خود خلوت می‌کنند گویند: ما با شماییم و آنها را استهزا می‌کنیم) کلمه «کافر» به اهل شرک و نفاق و یهودیان و مسیحیان، اطلاق می‌شود. چنان که می‌فرماید: «لم یکن الذین کفروا من اهل الکتاب و المشرکین منفکین» کافران، که اهل کتاب و مشرکان هستند دست بردار نبودند) بنابراین اگر کلمه «الکفار» بیان برای کسانی که دین را استهزا می‌کنند، قرار داده می‌شد، نیکو بود. چنان که «من الذین اوتوا الکتاب...» بیان آن است. پس اگر گفته می‌شد: «لا تتخذوا الذین اتخذوا دینکم هزوا و لعبا من الکفار» همه را شامل می‌شد. اما چرا نگفت؟
علت این است که کلمه «کافر» بیشتر به اهل شرک و «اهل کتاب» بیشتر به یهودیان و مسیحیانی گفته می‌شود که با مسلمانان هم پیمان و داخل در ذمه آنها باشند و جزیه دهند. از اینرو در اینجا میان مشرک و اهل کتاب، تفصیل داده شده است. آنچه تا کنون گفتیم، بنابر قرائت جر است. وجه قرائت نصب هم گذشت.
و اتقوا الله ان کنتم مؤمنین: اگر به وعد و وعید خدا ایمان دارید، پس از نهی از دوستی ایشان از خدا بترسید. منظور این است که: صفت مؤمن، دوستی با مردمی که به دین طعنه می‌زنند نیست. مؤمن باید نسبت به چنین اشخاصی دشمنی کند، نه دوستی!

---