در روایات زیادی که علامه مجلسی در جلد ۸۹ بحارالانوار، باب «ان للقرآن ظهرا وبطنا» آن‌ها را جمع آوری کرده، داشتن بطن (و بلکه بطون متعددی) برای قرآن بیان شده است؛ همچنان که دارای ظهر (ظاهر) است.
فضیل بن یسار می‌گوید: از امام صادق علیه‌السّلام درباره این حدیث که «هیچ آیه‌ای از قرآن نیست، مگر این که ظهر و بطن (ظاهر و باطن) دارد پرسیدم؛ آن حضرت فرمود: « ظاهر قرآن همان تنزیل آن و باطن آن همان تاویل آن است.
در روایت دیگری آن حضرت در پاسخ به چنین سؤالی می‌فرماید: «ظاهر قرآن کسانی هستند که درباره آن‌ها نازل شده، و باطن آن کسانی هستند که اعمالی شبیه آن‌ها دارند، و آن چه در حق دسته اول ثابت است، درباره دسته دوم نیز جاری است» (ان ظهرالقرآن الذین نزل فیهم و بطنه الذین عملوا بمثل اعمالهم، یجری فیهم ما نزل فی اولئک). از این روایات می‌توان فهمید که مراد از تنزیل قرآن مورد نزول، معانی و مصادیق آشکار هر آیه در عصر نزول است.
