توزی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
تَوَّزی، ابومحمد عبدالله بن محمد بن هارون، راوی و لغتشناس
سده ۳ق/۹م بود.
وی را گاه توَّجی و یا به اشتباه، ثَورِی نیز خواندهاند.
نسبت وی به شهر تَوَّز (یا تَوَّج) از توابع فارس میرسد.
او از موالی
قریش بود، به همین سبب گویا در روزگار خود، به قریشی نیز شهرت داشته است.
وی با مادر ابو ذکوان نحوی (د ۳۴۱ق)
ازدواج کرد. گویند ابوذکوان
شعر را نزد وی فرا گرفت.
در روزگار توزی دو مکتب ادبی بصره و
کوفه به نهایت شکوفایی خود رسیده، و علمای بزرگی در هر دو مکتب پدیدار شده بودند. او نیز در آن زمان نزد استادانی چون
ابوعبیده معمر بن مثنی (د ح۲۱۰ق)،
اصمعی (د ۲۱۶ق)، سعید بن مسعدۀ اخفـش (د ۲۱۵ق) و ابوزیـد سعید بن اوس انصاری (د ۲۱۵ق) ــ که همه پیرو مکتب بصره بودند ــ کسب علم کرد و الکتاب سیبویه را نزد ابوعمر جَرْمی خواند
و در این
دانش بدانجا رسید که در کتابهای
نحو ، او را در بالاترین طبقات نهادند.
مبرد (د ۲۸۵ق) نیز وی را از ریاشی (د ۲۵۷ق) و مازنی (د ۲۴۶ق) برتر دانسته، و گفته است: کس را آگاهتر از وی در شعر ندیدم.
توزی سرانجام به یُمن دانش خود به دربار خلیفه واثق و مجالس ادبی او راه یافت. با این وجود، گاه روایات حاکی از آن است که وی دچار لغزشهای لغوی و نحوی فراوان میشده است؛ از جمله میتوان از مجلس مازنی و توزی نزد خلیفه واثق،
داستان
ابوحاتم سجستانی و توزی نزد سعید اخفش
یاد کـرد که به این لغـزشهـا اشاره دارند.
گویا توزی اندکی با زبانهای فارسی و نبطی آشنا بوده است. پیداست که مراد از نبطی مردم نابودشدۀ جنوب
شام که پایتخت ایشان پترا بوده است، نیست؛ دانشمندان
مسلمان تمامی ساکنانِ آرامی بینالنهرین را نبطی میخواندند که زبان بیشتر آنان سریانی بود. در روایتی آمده که به ادعای وی، هر نامی از نامهای انواع خرما که در آن حرف باء باشد، نبطی است، مانند «بربنا» و «بارسما»، و هر اسمی که آخر آن الف و نون باشد، فارسی است، مانند «حرکان»، «جِیسوان» و «بندادجان».
هیچیک از منابع، توزی را شاعر نخواندهاند؛ با این همه، اشعاری چند از وی در منابع پراکنده است.
خالد نجار در یک دو بیتی به
هجو وی برخاسته است.
آنچه سبب شده که نام توزی در متون ماندگار شود، روایتهای بسیاری است که از وی برجای مانده استو بیشتر شامل نقل قول از استادانش چون اصمعی و ابوعبیده معمر بن مثنی است. البته برخی از این روایتها بر اشتباهات یا عدم اطلاع استادان وی از موضوعی دلالت دارد
نیز نشان میدهد که توزی را با ایشان مداعباتی بوده است.
توزی شاگردانی داشته است که از او بسیار روایت کردهاند؛ از جمله میتوان به عثمان بن سعید اشناندانی و بهاءالدین عسقلانی اشاره کرد.
وی در ۲۳۰ق
و به روایتی دیگر در ۲۳۸ق
درگذشت.
آثـار: «الاضداد»، رسالۀ کوچکی است در ۲۴ صفحه که محمدحسین آل یاسین آن را در مجلۀ المورد (۱۳۹۹ق/۱۹۷۹م) به چاپ رسانیده است. توزی در این کتاب به شرح کلماتی که بر دو معنای
متضاد دلالت دارند، پرداخته است و با روایتی از ابوعبیده آغاز میشود. در این کتاب به آیات قرآنی،
شعر شاعران و دیگر شواهد لغوی نیز استناد شده است.
دیگر آثار وی که یافت نشده، اینهاست:
۱. الامثال.
۲. الخیل و اسنانها و عیوبها و اضمارها و من نسب الی فرسه و سبقها.
۳. کتاب فعلت و افعلت.
۴. النوادر.
(۱) ابنانباری، نزهة الالباء، به کوشش ابراهیم سامرایی، بغداد، ۱۹۵۹م.
(۲) ابنحمدون، التذکرة الحمدونیه، لوح فشردۀ الموسوعة الشعریه.
(۳) ابنندیم، الفهرست.
(۴) ابوحیان توحیدی، الامتاع و المؤانسه، به کوشش احمدامین و احمد زین، قاهره، ۱۹۴۴م.
(۵) ابوحیان توحیدی، البصائر و الذخائر، به کوشش ابراهیم کیلانی، دمشق، مکتبة اطلس.
(۶) ابوحیان غرناطی، تذکرة النحاة، به کوشش عفیف عبدالرحمان، بیروت، ۱۴۰۶ق/۱۹۸۶م.
(۷) ابوطاهر مقری، اخبار النحویین، لوح فشردۀ الموسوعة الشعریه.
(۸) ابوطیب لغوی، مراتب النحویین، به کوشش محمدابوالفضل ابراهیم، قاهره، ۱۳۷۵ق/۱۹۵۵م.
(۹) ابوالفرج اصفهانی، الاغانی، به کوشش عبدالکریم عزباوی، بیروت، ۱۳۹۰ق/۱۹۷۰م.
(۱۰) بغدادی، ایضاح المکنون.
(۱۱) بغدادی، هدیه.
(۱۲) عبدالله توزی، «الاضداد»، به کوشش محمدحسین آل یاسین، المورد، بغداد، ۱۳۹۹ق/۱۹۷۹م.
(۱۳) محمد زبیدی، طبقات النحویین، به کوشش محمدابوالفضل ابراهیم، قاهره، ۱۳۷۴ق/۱۹۵۴م.
(۱۴) عبدالرحمان زجاجی، الامالی، به کوشش عبدالسلام هارون، بیروت، ۱۴۰۷ق/۱۹۸۷م.
(۱۵) سیوطی، بغیة الوعاة، به کوشش محمدابوالفضل ابراهیم، قاهره، ۱۳۸۲ق/۱۹۶۵م.
(۱۶) سیوطی، المزهر، به کوشش محمداحمد جادالمولی و دیگران، بیروت، ۱۴۰۶ق/ ۱۹۸۶م.
(۱۷) خلیل صفدی، الوافی بالوفیات، به کوشش دُرتئاکراولسکی، ویسبادن، ۱۴۰۱ق/۱۹۸۱م.
(۱۸) علی قفطی، انباه الرواة، به کوشش محمدابوالفضل ابراهیم، قاهره، ۱۳۷۱ق/۱۹۵۲م.
(۱۹) محمد مبرد، الفاضل، لوح فشردۀ الموسوعة الشعریه.
(۲۰) محمد مبرد، الکامل، به کوشش محمدابوالفضل ابراهیم و سید شحاثه، قاهره، ۱۳۷۶ق/۱۹۵۶م.
(۲۱) محمد مرزبانی، اشعار النساء، لوح فشردۀ الموسوعة الشعریه.
(۲۲) مفضل بن محمد، تاریخ العلماء النحویین، به کوشش عبدالفتاح محمد حلو، جیزه، ۱۴۱۲ق/۱۹۹۲م.
(۲۳) نشوان حمیری، الحور العین، به کوشش کمال مصطفی، قاهره، ۱۳۶۷ق/۱۹۴۸م.
(۲۴) یاقوت حموی، ادبا.
(۲۵) یاقوت حموی، بلدان.
(۲۶) یوسف یغموری، نور القبس المختصر من المقتبس مرزبانی، به کوشش رودلف زلهایم، ویسبادن، ۱۳۸۴ق/۱۹۶۴م.
دانشنامه بزرگ اسلامی، مرکز دائرة المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «توزی»، ج۱۶، ص۴.