این کلمات، از جمله مطالبی است که امام زمان (علیه‌السّلام) در جواب نامه احمد بن اسحاق بعد از اشاره به نکاتی چند، به حقیقت و شان و مقام امامت و امام پرداخته و خصوصیاتی را برای امام بیان فرموده است، تا سبب تمایز امام حق از مدعی دروغین امامت باشد.
اوصیا کسانی هستند که خداوند متعال، دینش را با آنان زنده می‌کند، و نورش را با آنان کاملاً می‌گسترد و سیطره می‌دهد. خداوند میان آنان و برادران و عموزادگان و دیگر خویشاوندانشان تفاوت آشکاری گذاشته است که به سبب آن، حجّت از غیر حجّت، و امام از ماموم، شناخته می‌شود. آن تفاوت آشکار این است که آنان را از گناهان محفوظ و مصون داشته، از عیوب مبرّا کرده، از پلیدی پاک گردانیده، از اشتباه منزه‌شان داشته، آنان را خزانه داران علم و حکمت و پرده داران سرّ خود قرار داده و آنان را با دلیل‌ها تایید کرده است. اگر این گونه نبود، همه‌ی مردم با هم یکسان بودند و هر کس می‌توانست ادعای امامت کند که در این حال، حقّ از باطل و عالم از جاهل، تشخیص داده نمی‌شد.»
این کلمات، از جمله مطالبی است که امام زمان (علیه‌السّلام) در جواب نامه‌ی احمد بن اسحاق مرقوم داشته است. آن حضرت (علیه‌السّلام) بعد از اشاره به نکاتی چند، به حقیقت و شان و مقام امامت و امام پرداخته و خصوصیاتی را برای امام بیان فرموده است، تا سبب تمایز امام حق از مدعی دروغین امامت باشد.
امام کسی است که به سبب او دین خدا زنده خواهد ماند؛ زیرا او است که در هنگام اختلافات و وقوع فتنه‌ها و شبهه‌ها، حقّ را از باطل تشخیص می‌دهد و مردم را به دین واقعی هدایت می‌کند.
خداوند متعال، در ذریه‌ی پیامبر، برای تمیز امام از بقیه‌ی افراد، اوصافی اختصاصی برای امام قرار داده است، تا مردم، در امر امامت، دچار شبهه نشوند، خصوصاً هنگامی‌که بعضی از ذریه‌ی پیامبر، ادعای دروغین امامت می‌کنند. برخی از این ویژگی‌ها، عصمت از گناهان، دوری از عیوب، طهارت از پلیدی، نزاهت و پرهیز از اشتباه و... است. اگر این ویژگی‌ها نبود، هر کس می‌توانست ادعای امامت کند و بدین سان، حق و باطل جدا شدنی نبودند و در نتیجه، دین الهی بر جهانیان حاکم نمی‌شد.
