حضرت (علیه‌السّلام) بعد از سفارش‌های زیاد، به مطلبی اشاره می‌کند و می‌فرماید: باید همیشه، در روی زمین، حجّت الهی باشد، و نمی‌توان حتّی لحظه‌ای را تصوّر کرد که اماممعصوم نباشد.
احتیاج انسان و دیگر موجودات به امام، ادامه‌ی احتیاج آنان به پیامبر است. نیاز به فرد معصوم (چه پیامبر و چه امام) را از دیدگاه‌های مختلفی می‌توان بررسی کرد. یکی از این وجوه، نیاز به قانون الهی و تفسیر آن از سوی معصوم است.
در کتاب‌های کلام، با دلیل‌های عقلی ثابت شده است که بشر برای اصلاح زندگی دنیوی خود و رسیدن به سعادتابدی و اخروی، نیازمند پیامبر است. نیاز بشر به دین و تفسیر صحیح از آن، ابدی است. پیامبر اسلام (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) دین اسلام را به عنوان آخرین دین الهی، آورد و همه‌ی احکام و مسائل آن را بازگو کرد. پس از وفات پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) به همان دلیل‌های عقلی، باید کسانی مانند پیامبر در علم و عصمت و... وجود داشته باشند. اینان کسانی نیستند جز امامان بزرگوار (علیهم‌السّلام).
حضرت (علیه‌السّلام) به این نکته‌ی مهم هم اشاره دارند که به دلیل سستی مردم در پذیرش حق، این طور نیست که همه‌ی امامان به حکومت برسند و یا در میان مردم حاضر باشند، همان طور که همه‌ی انبیا و اوصیای الهی گذشته نیز، به حکومت دست نیافتند و برخی نیز تا مدّتی در غیبت به سر بردند.
