جوز (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
جَوْز (به فتح جیم) یکی از مفردات
نهج البلاغه به معنای گذشتن از محلّ و سیر در آن یا عدم منع و مباح بودن که
حضرت علی (علیه‌السلام) در مورد
قرآن و ... از این واژه استفاده نموده است.
جَوْز (به فتح جیم) به معنای گذشتن از محلّ و سیر در آن یا عدم منع و مباح بودن، آمده است. چنان‌که گفته می‌شود: «جاز الامر جوازا: کان جائزا و لم یمنع.»
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره قرآن فرموده است: «فهو ... اعلام لا یعمی عنها السّائرون و آکام لا یجوز عنها القاصدون؛
قرآن علامت‌هایی است که رهروان از آن‌ها
گمراه نمی‌شوند و بلندی‌هایی است که قاصدان حقائق از آن‌ها تجاوز نمی‌کنند.»
امام (علیه‌السلام) هنگامی که به وی خبر دادند که
انصار گفته‌اند از ما امیری و از شما (
مهاجران) امیری! در پاسخ فرمودند: چرا بر آن‌ها دلیل نیاوردند که
رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم) وصیت کرده که به نیکوکاران انصار نیکی شود و از بدکارانشان اغماض گردد. «وصیّ بان یحسن الی محسنهم و یتجاوز عن مسیئهم.»
آنان گفتند: در این سخن چه دلیلی علیه آن‌ها است؟ آن حضرت (علیه‌السلام) فرمود: «اگر امامت در آن‌ها می‌بود درباره‌شان توصیه نمی‌شد.»
این واژه ۱۹ بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «جوز»، ص۲۴۱.
